Εκπαιδευτικοί γίνονται "ανάδοχοι" ασυνόδευτων προσφυγόπουλων

       Παιδιά που για τον ένα ή τον άλλο λόγο  αποκόπηκαν βίαια  από την οικογενειακή φωλιά και πετάχτηκαν, χωρίς οδηγίες πλεύσης, σε έναν κόσμο που είναι έτοιμος να τα εκμεταλλευτεί και να τα αφανίσει. Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, παραμένουν απροστάτευτα μέσα σε μια κοινωνία που μόνο φιλική δεν είναι. 
Όσο για μας, παραμένουμε βουβοί θεατές ενός έργου που πιθανολογούμε την εξέλιξή του, χωρίς να κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτό. Ίσως γιατί πιστεύουμε, ότι αυτό δε μας αφορά ή "μακριά από μας και ότι θέλει ας γίνει"...




   "Ανάδοχοι εκπαιδευτικοί", η πρωτοβουλία της Θεσσαλονίκης 



      Ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018, όταν μια ομάδα από συνταξιούχους και εν ενεργεία εκπαιδευτικούς αποφάσισαν να υποστηρίξουν τη φοίτηση σε σχολείο, των ασυνόδευτων προσφύγων που φιλοξενούνται σε ξενώνες της πόλης. Αρχικά, προετοίμασαν παιδιά του ξενώνα στους Ταγαράδες και σήμερα δραστηριοποιούνται σε τέσσερις ξενώνες της Θεσσαλονίκης. 




                            Τι δήλωσαν οι εκπαιδευτικοί 



      Όπως περιγράφει ο Βασίλης Μπάνος, επίσης ανάδοχος εκπαιδευτικός, πλέον κάθε καθηγητής είναι ανάδοχος ενός έως τεσσάρων παιδιών τα οποία επισκέπτεται μέσα στην εβδομάδα για να υποστηρίξει με τα μαθήματα, ενώ μια φορά το δίμηνο θα επισκεφθεί το σχολείο και θα μιλήσει με τους συναδέλφους του για την πρόοδο των παιδιών. «Ως εκπαιδευτικοί ξέρουμε το σχολείο και ξέρουμε πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά να ενταχθούν. Γιατί το σχολείο είναι το πιο προστατευτικό περιβάλλον. Αν δεν πάνε στο σχολείο, θα πάνε αλλού», σημειώνει ο κ. Μπάνος.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, αυτό που προσπαθούν οι εκπαιδευτικοί είναι να δημιουργήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί και υποστηρίζοντάς το στα μαθήματα, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σχολικής διαρροής. «Φανταστείτε να κάθεστε σε ένα θρανίο επί επτά διδακτικές ώρες χωρίς να καταλαβαίνετε τίποτα», λέει, προσθέτοντας, πως με την αναδοχή κάποια παιδιά δείχνουν βελτίωση και αρχίζουν σιγά σιγά να συμμετέχουν στο μάθημα. «Έτσι σταδιακά μειώνεται το χάσμα με τους υπόλοιπους συμμαθητές τους», προσθέτει.
«Γιατί το κάνω; Γιατί είναι παιδιά, είναι παιδιά. Γιατί πρέπει κάπως να νιώσουν ότι υπάρχει κάποιος που τους αγαπάει». Αυτή ήταν η αυθόρμητη απάντηση που έδωσε η εκπαιδευτικός Αντωνία Βασιλειάδου στην ερώτηση, γιατί αποφάσισε να γίνει ανάδοχος εκπαιδευτικός ανήλικων προσφυγόπουλων.

                                  Οι δυσκολίες



      Βέβαια, ειδικά για τους έφηβους πρόσφυγες, υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα και αντικίνητρα στην ένταξή τους στα σχολεία, δεδομένου μάλιστα ότι κάποιοι δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο.  
Π.χ. οι ασυνόδευτοι ανήλικοι ενδέχεται να αφήσουν μετά από έναν ή δύο χρόνια τον ξενώνα, επειδή εγκρίθηκε το αίτημα επανένωσης με κάποιο μέλος της οικογένειας τους σε κάποιο άλλο ευρωπαϊκό κράτος είτε γιατί θέλουν να συνεχίσουν παράνομα το ταξίδι τους σε μια άλλη χώρα, όπου πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να βιοποριστούν... 

      Παρ' όλα αυτά, η προσπάθεια των εκπαιδευτικών της Θεσσαλονίκης, είναι στη σωστή κατεύθυνση και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει και το κράτος και η κοινωνία. Διαφορετικά, η περιθωριοποίηση, εκτός από απάνθρωπη, είναι και μπούμεραγκ με συνέπειες για όλους.





Πηγές: voria.gr, president.gr, left.gr, anaplirotes.gr