"Βραχιολάκι" στον Σαρκοζί!

 

 

      Ένοχος κρίθηκε από το αρμόδιο Ποινικό Δικαστήριο του Παρισιού, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, για την πολύκροτη υπόθεση σχετικά με τις παράνομες δαπάνες της προεκλογικής του εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Ο Σαρκοζί καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους και θα παραμείνει σε κατ΄οίκον περιορισμό υπό ηλεκτρονική επιτήρηση (ηλεκτρονικό βραχιολάκι).  

Μεταξύ των άλλων, η πρόεδρος του Δικαστηρίου υποστήριξε, ότι αυτή η απάτη «υπονόμευσε την εμπιστοσύνη που αναμέναμε από τους κατηγορούμενους» και «υπονόμευσε την ανησυχία του νομοθέτη για διαφάνεια». Εκτός από τον Νικολά Σαρκοζί, το δικαστήριο έκρινε ένοχους και 13 άτομα συνεργάτες του πρώτην προέδρου της Γαλλίας, για συνέργεια. Ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής της προεκλογικής εκστρατείας του τότε προέδρου, καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση, ομολόγησε δε, ότι συμμετείχε σε μια εκτεταμένη απάτη με πλαστά τιμολόγια, υποτιμημένες δαπάνες και έξοδα που παραλείπονταν εσκεμμένα από τους λογαριασμούς που υποβάλλονταν για τον τελικό έλεγχο.

H εκδίκαση της υπόθεσης είχε ξεκινήσει από το Μάιο. Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας κατέθεσε, ότι δε γνώριζε πώς ξοδεύονταν τα χρήματα κι ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην υλικοτεχνική υποστήριξη της προεκλογικής εκστρατείας. 

 

                                       Είναι η δεύτερη καταδίκη του

 

      Πρόκειται για τη δεύτερη καταδίκη του Σαρκοζί τη φετινή χρονιά. Το Μάρτιο καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών, εκ των οποίων το ένα χωρίς αναστολή, για διαφθορά και αθέμιτη επιρροή στην λεγόμενη υπόθεση των «υποκλοπών». 

Σύμφωνα με τους εισαγγελείς, το συντηρητικό κόμμα ξόδεψε σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τα 22,5 εκατομμύρια ευρώ που επέτρεπε ο εκλογικός νόμος σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και στη συνέχεια προσέλαβε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων για να κρύψει το κόστος.

 

 

 

 

Ένα αρχαίο πατητήρι (ληνός) στα Μεσόγεια!

 

 

 

 

       Ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές που διενήργησε, μεταξύ των ετών 2013 - 2016, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής, προκειμένου να ακολουθήσουν οι εργασίες για το ΚΕΛ Κορωπίου. Τα ευρήματα εντοπίσθηκαν νοτιοανατολικά του αεροδρομίου «Ελευθέριος  Βενιζέλος», σχεδόν στο κέντρο του μεσογείτικου κάμπου, όπου ακόμα υπάρχουν απέραντοι αμπελώνες. Έτσι επιβεβαιώνεται, ότι η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή κρασιού στην περιοχή, γινόταν από τους αρχαίους χρόνους αδιαλείπτως μέχρι σήμερα. Και μάλιστα με τις ίδιες πρακτικές οινοποίησης!

Το πατητήρι (ληνός) είναι τμήμα από κτηριακό συγκρότημα των υστεροκλασσικών χρόνων (350 π.Χ.  - 250 π.Χ.). Τα ευρήματα του όλου συγκροτήματος σχετίζονται με την παραγωγή, αποθήκευση και κατανάλωση οίνου και τροφή, ακόμα και με την άσκηση υφαντικής.

 

 

 

Ο ληνός είναι μια κτιστή ορθογώνια δεξαμενή με στεγανοποιημένες επιφάνειες με υδραυλικό κονίαμα. Εκεί γινόταν το πάτημα των σταφυλιών από τους ληνοβάτες ("πατηστάδες"), ενώ το παραγόμενο γλεύκος (ο "μούστος") έρρεε μέσω οπής στο υπολήνιο ("πουρλάκι", όπως αποκαλείται στα Μεσόγεια). Ως υπολήνιο χρησιμοποιόταν το κάτω μέρος ενός πιθαριού, που είχε στερεωθεί μέσα στο έδαφος. Από κει ο μούστος μεταγγιζόταν σε αγγεία για να γίνει η ζύμωση και να παραχθεί το κρασί.

 

Κατά την ανασκαφή, διαπιστώθηκε, ότι το πιθάρι είχε σπάσει και είχε ήδη από την αρχαιότητα, επιδιορθωθεί με μολύβδινους συνδέσμους. Μέσα στο πιθάρι - υπολήνιο βρίσκεται  βρίσκεται ένα μικρότερο κτιστό υπολήνιο, επιχρισμένο με κονίαμα. Πιθανολογείται, ότι αυτό είτε λειτουργούσε επικουρικά για τη συλλογή του μούστου είτε αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη λόγω πιθανής ατελούς επισκευής του πίθου είτε σχετίζεται με αλλαγή στο είδος και στην ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος. 

 

Βρέθηκε ακόμα μια κυκλική λιθόκτιστη βάση κοντά στο πιθάρι, η οποία πιθανώς συνδέεται με εφαρμογή διπλής τεχνικής: αρχικά πάτημα σταφυλιών και στη συνέχεια περαιτέρω συμπίεση των στέμφυλων με μοχλό, τα αντίβαρα του οποίου θα εδράζονταν στη βάση.

 

 

 

 

 

 

                 

 

 

          Και αυτά τα ευρήματα αποσπάστηκαν...

 

 

     Οι ανασκαφές στα 120 χλμ. που εκτείνεται το έργο ΚΕΛ Κορωπίου,  έφεραν στο φως, εκτός από το ληνό και πλήθος αρχαιολογικών θέσεων και άλλων ευρημάτων, τα οποία εμπλουτίζουν σημαντικά τις γνώσεις μας για την πεδιάδα των Μεσογείων. Παρ΄όλα αυτά, δεν έχουμε πληροφόρηση γι  αυτά....

Το αρχαίο πατητήρι, κατά την συνήθη πια αμφιλεγόμενη πρακτική, αποσπάστηκε από το χώρο που βρέθηκε και πλέον εκτίθεται στην αυλή του Αγροτικού  Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Κορωπίου, όπου μπορεί κανείς να το επισκεφθεί.

 

 

 

 

 

 

Πηγές: mesogianews.gr, hellenicwinery.gr

 

 

Ο τρύγος στη νεοελληνική ζωγραφική

 

Μιχαήλ Αξελού, "Ο τρύγος", 1924, συλλογή Τράπεζας της Ελλάδος

 

Μιχαήλ Αξελού, "Στο αμπέλι", 1923, συλλογή Τράπεζας της Ελλάδος

 

 

Μιχαήλ Αξελός (Σητεία 1877 - Αθήνα 1965)

      Φοίτησε στη Σχολή καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου μεταξύ των άλλων, είχε καθηγητές τον Γ. Ιακωβίδη, τον Γ. Ροϊλό και Σπ. Βικάτο, συνέχισε δε τις σπουδές του στο Παρίσι. Σταδιοδρόμησε επαγγελματικά στην Τράπεζα της Ελλάδος και έγινε ιδιαίτερα γνωστός ως πρώτος σχεδιαστής τραπεζογραμματίων και νομισμάτων. Βασιζόμενος στην εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση, στη συνέπεια και στο ζήλο του, κατάφερε να τονίσει την αισθητική και καλλιτεχνική πλευρά ενός λειτουργικού αντικειμένου, αντιμετώπιζοντάς το ως ένα μικρό έργο τέχνης.

Παράλληλα, στην ελεύθερη ζωγραφική του ενασχόληση, δημιούργησε προσωπογραφίες και στιγμιότυπα της οικογενειακής ζωής, της αγροτικής ζωής (όπως εδώ στον τρύγο) και εικόνες  της καθημερινότητας.

 

 

Η δύσκολη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά

 

 

 

 

       Στις 15 Σεπτεμβρίου 1938, πέθανε στην Αθήνα ο σπουδαίος Γιαννούλης Χαλεπάς. Η ασκητική του μορφή αποτελεί σύμβολο της δύναμης του ταλέντου αλλά και της τραγικής ζωής του εμβληματικού  καλλιτέχνη. Υπέστη σκληρές δοκιμασίες: ερωτική απογοήτευση, δυσμενές κοινωνικό περιβάλλον, ψυχικά προβλήματα, καλλιτεχνική αδράνεια, φθόνος, συγκρούσεις με την οικογένεια και την κοινωνία. Αυτή η ιερατική μορφή της γλυπτικής, για πολλά χρόνια ζούσε πάμφτωχα, βόσκοντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του "τρελού του χωριού". Πολύ αργότερα ήρθε η δόξα και η πανελλήνια αποδοχή και αναγνώριση. 

 

Γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο της Τήνου. Μεγάλωσε σε εύπορη οικογένεια. Μέσα στο πατρογονικό εργαστήριο μαρμάρου, γρήγορα ένιωσε, ότι η γλυπτική ήταν το πάθος του. Όμως η μητέρα του, μια επιβλητική, αυστηρή, λιγομίλητη γυναίκα, που άσκησε πάνω του σοβαρή αρνητική επίδραση. Έχοντας άλλες φιλοδοξίες, θεωρούσε τη δουλειά του μαρμαροτεχνίτη κατώτερη. Με τιμωρία, φόβο και απειλές προσπαθούσε να τον κρατά μακρυά από το εργαστήριο του πατέρα του.

 

 

 

"Φιλοστοργία". Ανάγλυφο, 1875

 

 

  

Παρ'  όλα αυτά, το 1869, όλη η οικογένεια πήγε στην Αθήνα για να παρακολουθήσει τελικά ο Γιαννούλης μαθήματα γλυπτικής στο Πολυτεχνείο, από όπου αποφοίτησε με άριστα το 1872, στα εκοσιένα του χρόνια. Τον επόμενο χρόνο έλαβε υποτροφία του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου και μετέβη στο Μόναχο, όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Εκεί διέπρεψε, λαμβάνοντας μάλιστα Χρυσό Μετάλλιο για τα έργα του «Το παραμύθι της Πεντάμορφης» και « Σάτυρος και Έρως». Όμως ήρθαν οι πρώτες απογοητεύσεις, όταν του διέκοψαν την υποτροφία και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα το 1876, όπου άνοιξε δικό του εργαστήριο. Το 1878 σμίλεψε τη μορφή της Σοφίας Αφεντάκη, της περίφημης «Κοιμωμένης», το αριστούργημα αυτό της νεοελληνικής γλυπτικής που  καταγράφηκε ως το κορυφαίο έργο του. 

 

 

Σάτυρος και Έρως, 1873 - 1875.  Εθνική Πινακοθήκη

 

 

 

Το γεγονός, ότι το έργο αυτό προκάλεσε τον φθόνο των ομοτέχνων του και αγνοήθηκε, του προκάλεσε μεγάλη ψυχική αναστάτωση και επιπλέον το γεγονός μιας ερωτικής απογοήτευσης, συνέβαλαν στο να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια του ψυχικού κλονισμού, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην Τήνο. Μετά από πολλές κρίσεις, το 1888, εισήχθη στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας, όπου παρέμεινε 13 χρόνια και όπου κανένας  οικείος του, δεν τον επισκέφθηκε ποτέ. Το 1902 τον παρέλαβε η μητέρα του ως «ήσυχο». Θεωρούσε ακόμα τη γλυπτική υπαίτια για την ασθένεια του γιου της και γι' αυτό κατέστρεφε κάθε δημιουργία του. Με την επιστροφή του στον Πύργο, ο Χαλεπάς ήταν για τους συγχωριανούς του ο «τρελός του χωριού». Στράφηκε στη βοσκή των ζώων και σε αγροτικές εργασίες. Ο ίδιος έγινε μια απόκοσμη μορφή, σκιά του εαυτού του και είχε πλέον αποκοπεί από την τέχνη που αγαπούσε, τη γλυπτική. 

 

 

 

1930: Ο Χαλεπάς, συνοδευόμενος από τις ανιψιές του,  επισκέπτεται το αριστούργημά του, την "Κοιμωμένη"...

 

 

Μόλις ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, Θωμάς Θωμόπουλος, έμαθε ότι ο Γιαννούλης βγήκε από το φρενοκομείο, τον επισκέφθηκε στην Τήνο και συγκλονίστηκε από την κατάσταση που αντίκρισε. Ο Κωστής Παλαμάς, το 1915, στην εφημερίδα «Εμπρός»θα γράψει για τον Χαλεπά, πως «το φως της τέχνης έπαυσεν να φωτίζει τον δρόμο του» και «απέμεινε ζωντανόνεκρος» να «βόσκει γίδια» στον γενέθλιο τόπο του. 

 

 

 

Το 1924, στο σπίτι του στην Τήνο, με τον Ζαχαρία Παπαντωνίου

 

 

 

Μόλις όμως πέθανε η μητέρα του, ξεκίνησε αμέσως πάλι τη γλυπτική! Το 1927 ο Χαλεπάς βραβεύτηκε με το Αριστείο των Τεχνών και πλέον στα 76 του θα αναγνωριστεί δημοσίως και θα καταφέρει να γίνει αποδεκτός από τον πνευματικό κόσμο. Το 1930, η ανιψιά του Ειρήνη Χαλεπά τον προτρέπει να εγκατασταθεί στο σπίτι της στην Αθήνα, στη συνοικία Νεάπολη, Δαφνομήλη 35, όπου θα εργαστεί εντατικά.  Ήταν πλέον μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα των τεχνών. Εκεί έζησε τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του και στις 15 Σεπτεμβρίου του 1938, ο Γιαννούλης Χαλεπάς θα αφήσει την τελευταία του πνοή, έχοντας δίπλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα...

 

 

 

Το 1930, με τις ανιψιές του, στην Ακρόπολη

 

 

 

      Συνολικά, τα έργα του που σώζονται ως σήμερα υπολογίζονται περίπου σε 150 και περιλαμβάνουν γλυπτά αλλά και πολλά σχέδια και σκίτσα. Στον Πύργο της Τήνου, στο σπίτι του που είναι σήμερα μουσείο, η παρουσία του παραμένει έντονη: τα κρεμασμένα ρούχα του, τα ιδιόχειρα σημειώματα, οι οικογενειακές φωτογραφίες, τα οικιακά σκεύη, τα προσωπικά του αντικείμενα, το υπνοδωμάτιο και το εργαστήριό του θυμίζουν πάντα τη μυθιστορηματική ζωή του κορυφαίου Έλληνα γλύπτη και πρωτοπόρου του ευρωπαϊκού μοντερνισμού...

     

 

 

 

 

 

Συνεργασία του Πολυτεχνείου με το Columbia

 

 

 

      Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό βήμα της ακαδημαϊκής ιστορίας του. Όπως ανέφερε στην "Καθημερινή" ο Πρύτανης του εμβληματικού ιδρύματος, Ανδρέας Μπουντουβής, το ΕΜΠ θα συνεργαστεί με το κορυφαίο αμερικανικό πανεπιστήμιο Columbia για την κατάρτιση του πρώτου διπλού διπλώματος (dual degree). Φοιτητές των δύο πανεπιστημίων θα ολοκληρώσουν δύο διαφορετικά εκπαιδευτικά προγράμματα στη Νέα Υόρκη, έδρα του Columbia, και στην Αθήνα.

Δέκα αριστούχοι φοιτητές από την Ελλάδα θα κάνουν ένα μέρος των σπουδών τους στο αμερικανικό πανεπιστήμιο, το οποίο θα στείλει άλλους τόσους στο ΕΜΠ. Η επιλογή των φοιτητών του ΕΜΠ που θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα, θα βασίζεται αποκλειστικά στην επίδοσή τους στις σπουδές και στο επίπεδο γνώσης της αγγλικής γλώσσας. Οι φοιτητές του Columbia θα πάρουν master από το ΕΜΠ με μαθήματα που συνάδουν με την κατεύθυνση του διπλώματός τους, ώστε να συμπληρώσουν τις απαραίτητες διδακτικές μονάδες για το πτυχίο τους.

Όπως αναφέρει ο Πρύτανης,  "τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ – όπως και τα ευρωπαϊκά – έχουν μεγάλη εμπειρία και βάζουν σε υψηλή προτεραιότητα τις διεθνείς ακαδημαϊκές συνεργασίες. Η είσοδος του ΕΜΠ σε αυτόν τον χορό, σε επίπεδο προπτυχιακών σπουδών, είναι σημαντική πρόκληση γιατί μας καλεί σε απαιτητική άσκηση προσαρμογής σε διεθνώς καθιερωμένες πρακτικές".

 

 

 

Βέβαια, οι απαιτήσεις σε χρηματοδότηση του διπλού διπλώματος Columbia – ΕΜΠ είναι μεγάλες, κυρίως για τους Ελληνες φοιτητές, οι οποίοι θα πρέπει να πληρώσουν για διαμονή στις ΗΠΑ αλλά και το κόστος φοίτησης. Οι Ελληνες θα πληρώνουν δίδακτρα στο Columbia, σε αντίθεση με τους φοιτητές του αμερικανικού ιδρύματος, που θα έλθουν στην Ελλάδα. Για το λόγο αυτό θα αναζητηθεί χρηματοδότηση από κοινωφελείς φορείς και οργανώσεις της διασποράς. 

Είχαν προηγηθεί και άλλες επί μέρους συνεργασίες του ΕΜΠ με το Columbia. Η πιο πρόσφατη είναι αυτή της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ και του τμήματος Βιοϊατρικής Τεχνολογίας του Columbia, σε τρεις άξονες: κοινά προγράμματα με συνεπίβλεψη, κοινά ερευνητικά έργα και ανταλλαγή πανεπιστημιακών και φοιτητών, σε θέματα βιοϊατρικής μηχανικής.

Το πλήρες άρθρο εδώ:

https://www.kathimerini.gr/society/561495847/istoriki-koini-selida-grafoyn-emp-kai-columbia/?fbclid=IwAR3-MvMjwhXi4gz5WlO35g412lzWcQwWhR5YAfFmOIkHpK3PJGk5ua-ul3M

 

 

Ο Βέγγος ακούει Θεοδωράκη στη χούντα!

         

 

                           

 

 

 

      Μοναδική σκηνή από την ταινία "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας", σε σκηνοθεσία Ντ. Κατσουρίδη και Π. Γλυκοφρύδη, με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο. Είναι ταινία του 1976, δύο χρόνια μετά την πτώση της χούντας και πραγματεύεται την καθημερινότητα, στην εποχή των δικτατοριών.

Στο λίγων λεπτών απόσπασμα, ξεδιπλώνεται η κωμική και συνάμα τραγική κατάσταση αυτής της σκοτεινής εποχής, με τις απαγορευμένες λίστες τραγουδιών, ταινιών, βιβλίων κλπ. Όπου αρκούσε και μόνον η ακρόαση ενός άσματος, για να συρθείς στην αστυνομία και να υποστείς συνέπειες...

Εκπληκτικός ο Βέγγος. Εκπληκτική και η ατάκα που ακούγεται, για την ...κρουαζιέρα στα νησιά!

 

   

 

Η πάνδημη αποδοχή και δικαίωση του Μ. Θεοδωράκη

 

      Στη γη της Κρήτης, στα Χανιά, έλαχε πάλι η τιμή να δεχτεί έναν μεγάλο, όπως κάποτε δέχτηκε τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν τόλμησαν να αρνηθούν να εκτεθεί η σορός στην Αθήνα, όπως συνέβη με τον Μεγάλο Κρητικό το '36... 

Ο μεγάλος Έλληνας με την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, ο σπουδαίος συνθέτης και συγχρόνως λαϊκός αγωνιστής και ενεργός πολίτης σε όλη του τηζωή, δεν είχε πάντα τη συνολική αποδοχή. Αντίθετα, ανήκε στο κομμάτι της Ελλάδας που κυνηγήθηκε, εξορίστηκε, συκοφαντήθηκε  και βασανίστηκε απάνθρωπα, μέσα σε ένα μακρόχρονο εμφυλιοπολεμικό κλίμα...

 

Το μουσικό του έργο τεράστιο και πολυσχιδές. Κατάφερε το πρωτοφανές: να συνδέσει τη λαϊκή μουσική με τη λόγια τέχνη, εισάγοντας τους απλούς ανθρώπους στο πεδίο της υψηλής ποίησης!

Αληθινός και χειμαρρώδης, δε χαρίστηκε ποτέ στις εξουσίες, στους θεσμούς, στους ιδεολογικούς αντιπάλους του, αλλά και στους συντρόφους του. Υψηλού ηθικού αναστήματος, πορεύτηκε με ευθυκρισία, με τα λάθη του, με τα σωστά του, χωρίς όμως ποτέ μα ποτέ να υποστείλει τη σημαία του αγώνα. Επειδή έζησε το μίσος και το αίμα, θέλησε να γεφυρώσει τις πληγές του παρελθόντος, με όρους πατριωτισμού και εθνικής αξιοπρέπειας. 

"Ενοχλούσε" την εξουσία βγαίνοντας στους δρόμους και διαδηλώνοντας, παρά το βαθύ γήρας και τα προβλήματα υγείας! "Ανταμείφθηκε" βέβαια, με άφθονη ρίψη χημικών, από την αδίστακτη εξουσία που σήμερα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, παρά  να υποκλιθεί μπροστά στο μέγεθός του... 

Ακόμα και τα γνωστά τρωκτικά δεν τόλμησαν να προβούν στις γνωστές μισαλλόδοξες ασχήμιες. Αναγκάστηκαν να κρυφτούν  - έστω προσωρινά - στις τρύπες τους...

Μας αφήνει μεγάλη προίκα ο Μίκης.

Μένει να αξιοποιήσουμε το μουσικό έργο του και να ανακαλύψουμε συνθέσεις του, που οι περισσότεροι δε γνωρίζουμε καν. 

Να σταθούμε πάνω στην ιστορία του, που είναι συγχρόνως οι τραγικότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας του 20ού αι., μέσα από τις γλαφυρές και με κατάθεση ψυχής αφηγήσεις του.

Να ξαναδούμε τις έννοιες του πατριωτισμού, της εθνικής αξιοπρέπειας, της αγωνιστικής συμμετοχής στα κοινά, της αντίστασης σε κάθε εξουσία που παρανομεί και αδικεί.

 

 

 

 

 

.

 

.

"Μοιρολόι της βροχής"...

 

 

 

                

 

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης

Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

 

 

Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
που πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.

 

Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

 

Παλικάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.

 

 

Όταν έριχναν χημικά εναντίον του 88χρονου Μίκη...

 

 

 

      Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν πρέπει να είχε παράπονο. Τον "περιποιήθηκαν" δεόντως όλες οι εξουσίες. Οι δικτατορίες, οι ξένοι κατακτητές, αλλά και η δημοκρατία. 

Ήταν το Φεβρουάριο του 2012, στο συλλαλητήριο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κατά των μνημονίων, όπου συμμετείχε ο Μίκης Θεοδωράκης με τον Μανώλη Γλέζο, υπέργηροι και οι δύο. Σε αυτά τα σύμβολα αντίστασης και πολιτικής ανυπακοής, η αστυνομία δε δίστασε να ρίξει χημικά εναντίον τους, ανελέητα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και μάλιστα να δοθεί μάσκα οξυγόνου στον Μίκη στο παρακείμενο ιατρείο της Βουλής. 

      Τώρα κηρύσσουν εθνικό πένθος και επιδίδονται σε συγκινητικές ανακοινώσεις και ύμνους, για τον σπουδαίο Έλληνα. Πρόκειται φυσικά για υποκρισία και πολιτικό αμοραλισμό. Όμως, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Οι μεγάλες προσωπικότητες υπερβαίνουν τους πάντες. Εξουσίες, παρατάξεις. Και ιδεολογίες ακόμα... 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (1925 - 2021)

         

 

 

 

 

"Θυμήσου τον Σεπτέμβρη"

                 

 

 

 

«Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ' αγέρι, τον δρόμο κι αν τον σκέπασ' η βροχή, για μας είν' ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι...»

 

Το τραγούδι, σε μουσική του Γιάννη Σπανού και στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου, γράφτηκε για την παράσταση του «Private Lives» του Νόελ Κάουαρντ, που στα ελληνικά θα έμενε γνωστό με τον τίτλο «Θυμήσου τον Σεπτέμβρη». Ανέβηκε το 1967-1968 στο Θέατρο Διονύσια, με πρωταγωνιστές την Έλλη Λαμπέτη και τον Κώστα Καρρά.