Γράφει,
όπως μιλούσε. Χειμαρρώδης, πληθωρικός, από τα βάθη της ψυχής του, χωρίς
ταμπού, χωρίς να φοβάται τις λέξεις. Συχνά και με ένα αδιόρατο χιούμορ, ένα χιούμορ που το διέθετε ακόμα και σε "σκληρές" ώρες...
Γράφει
για την πορεία του στη μουσική και στην πολιτική, για τις καταβολές του, για τους συντρόφους του, για τους αντιπάλους του. Γράφει και για σφάλματα είτε πρόκειται για τον εαυτό του είτε για το φιλικό και συγγενικό
του περιβάλλον είτε πρόκειται για συναγωνιστές του, για το κόμμα κλπ.
Όμως δε θα διστάσει να αναφερθεί και στις θετικές συμπεριφορές, ακόμα και αν
αφορά πολιτικούς αντιπάλους και διώκτες του..
Γράφει
για την εμμονή του με τη μουσική, με την καλλιτεχνική δημιουργία, που άλλωστε τον βοήθησε να αντέξει θηριωδίες και φρικαλεότητες.. Για
την εμμονή του σε μια ζωή ελεύθερη, χωρίς αγκυλώσεις, δεσμεύσεις,
εξαρτήσεις. Για την εμμονή με την Ελλάδα, ένα πάθος διαρκείας, που
κράτησε μέχρι την τελευταία του πνοή...
Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Και όπως λέει ο ίδιος, "εγώ γεγονότα θα περιγράψω και σεις βγάλτε τα συμπεράσματά σας..."
Ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι υποστηρικτές τού Δημάρχου της Αθήνας,
Κώστα Μπακογιάννη, έχουν απηυδήσει με τα απανωτά φιάσκα και τις
αποτυχίες του. Κυρίως όμως με τις αμετροεπείς έως θρασύτατες
δικαιολογίες του.
Για την πρωτοχρονιά, μας εξέπληξε, άλλη μία φορά αρνητικά, αναγγέλοντας ένα σόου με τον Σάκη Ρουβά, κόστους 215.000 ευρώ, για 17 λεπτά και χωρίς θεατές! Προκλήθηκε σάλος, αλλά ο δήμαρχος αποκάλεσε όσους αντέδρασαν, "μίζερους" και παρωχημένους.
Ερωτήματα προκαλεί και ο ιλιγγιώδους κόστους εορταστικός στολισμός του Συντάγματος και της πέριξ περιοχής: 350.000
λαμπάκια συνολικού μήκους 30 χιλιομέτρων, σε μια Αθήνα χωρίς τουρίστες
και λίγους εγχώριους επισκέπτες, λόγω της κορύφωσης της πανδημίας...
Έχουν προηγηθεί:
- Ο μεγάλος περίπατος, με τα γηπεδικά χρώματα που ξεθώριασαν, για τον οποίο σπαταλήθηκαν μεν 2.000.000 ευρώ, αλλά
επειδή, κατά δήλωσιν του δημάρχου, "πέτυχε και δεν πέτυχε" (sic), θα
ξηλωθεί. Ασφαλώς θα ξηλωθούν και τα τεραστίου κόστους σιδερένια παγκάκια
σε μια Αθήνα που τα καλοκαίρια "βράζει" σε 40 βαθμούς και οι φοίνικες στις ...ζαρντινιέρες.
-
Ο περσινός χριστουγεννιάτικος στολισμός, με τις ευγενικές χορηγίες
φίλων και θαυμαστών, που κανείς δεν κατάλαβε, τί ακριβώς ήταν:
-
Η Ομόνοια, η πλατεία που έγινε ...συντριβάνι και, κατά τη γνώμη των
ειδικών*, ένα διακοσμητικό ντεκόρ για τις προσκείμενες ξενοδοχειακές
μονάδες, αφού πρόκειται για ιδιωτικοποίηση του σχεδιασμού του δημόσιου
χώρου της πόλης.
- Τα, εν είδει Λας Βέγκας, εγκαίνια του νέου φωτισμού της Ακρόπολης.
Ναι, ο Ιερός Βράχος είναι!
-
Οι δηλώσεις του περιχαρούς δημάρχου, για ...πλατάνια πλέον στην
Πανεπιστημίου, λόγω της ομολογημένης αποτυχίας του μεγάλου περιπάτου.
-
Η εγκατάσταση τεσσάρων μηχανημάτων καθαρισμού ...αέρα στην Ομόνοια,
ατράνταχτο δείγμα των μεγαλόπνοοων σχεδίων του, για την
ποιότητα ζωής και το περιβάλλον της πρωτεύουσας...
Λύθηκε το θέμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος στο πολύπαθο κέντρο!
-
Μέσα σ' όλα, να κι ένα άγαλμα της Κάλλας, που στήθηκε στην περιοχή της
Ακρόπολης με fast track διαδικασίες και προκάλεσε - δυστυχώς - καθολική
αποδοκιμασία.
Είναι προφανές, ότι στο μυαλό του δημάρχου,
ο κόσμος δεν πάει παρακάτω από το Attica. Ούτε υπάρχει στις προθέσεις του η δημόσια
διαβούλευση ή η διαδικασία των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.
Υπάρχει
όμως μια ολόκληρη πόλη, που καθημερινά βυθίζεται στα ογκώδη προβλήματά
της, περιβαλλοντικά, κοινωνικά, οικονομικά. Και δεν τη σώζουν ούτε τα χιλιάδες
λαμπιόνια ούτε τα πάρκα τσέπης.
Τι συμβαίνει με τον Κώστα Μπακογιάννη; Υπάρχει εγγενής αδυναμία αντίληψης; Αλαζονεία; Τραγικό έλλειμμα επαφής με την πραγματικότητα; Who Knows.... Μπορεί και όλα αυτά μαζί...
Ο Νοτιοαφρικάνος αγγλικανός αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου (Desmond
Tutu), κάτοχος του βραβείου Νόμπελ της Ειρήνης και ήρωας του αγώνα κατά
του απαρτχάιντ, πέθανε σήμερα σε ηλικία 90 ετών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος
της χώρας, ο Σίριλ Ραμαφόσα.
«Ο
θάνατος του αρχιεπισκόπου επί τιμή Ντέσμοντ Τούτου είναι ένα νέο
κεφάλαιο πένθους στον αποχαιρετισμό του έθνους μας σε μια γενιά
εξαίρετων Νοτιοαφρικανών, που μας κληροδότησαν μια απελευθερωμένη
Νότια Αφρική», δήλωσε ο πρόεδρος.
Ποιος ήταν ο Ντέσμοντ Τούτου
Γιός ενός δασκάλου και μιας υπηρέτριας, αρχικά
εργάστηκε ως δάσκαλος, στη συνέχεια σπούδασε θεολογία και έγινε ο
πρώτος μαύρος Αγγλικανός Αρχιεπίσκοποςτου Κέιπ Τάουν και του
Γιοχάνεσμπουργκ. Μέσα από τις διαλέξεις του και τα γραπτά του, με τα
οποία επέκρινε σφοδρά το καθεστώς του απαρτχάιντ,
έγινε γνωστός ως η «φωνή» των μαύρων της Νότιας Αφρικής. Τα
κηρύγματά του υπερέβησαν τα στενά εκκλησιαστικά όρια και έγιναν σύμβολα
αντίστασης σε κάθε είδους καταπίεση και ανισότητα.
Μετά
την εξέγερση των φοιτητών στο Σοβέτο και την κλιμάκωση των ταραχών, ο
Τούτου υποστήριξε το οικονομικό μποϊκοτάζ της χώρας του, ενώ παράλληλα
ενθάρρυνε συνεχώς τη συμφιλίωση μεταξύ των διαφόρων φατριών που
σχετίζονταν με το απαρτχάιντ. Όταν ο Νέλσον Μαντέλα εξελέγη το 1994 ως ο
πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας, διόρισε τον Τούτου ως πρόεδρο της
Επιτροπής Αλήθειας και
Συμφιλίωσης.
Στο έργο του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Τούτου διατύπωσε
το στόχο του για «μια δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία χωρίς φυλετικές
διακρίσεις»
και διατύπωσε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του
στόχου, συμπεριλαμβανομένων της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων για
όλους, ενός κοινού συστήματος εκπαίδευσης και της παύσης της
αναγκαστικής απέλασης.
Πέρα από το Νόμπελ Ειρήνης, είχε λάβει το βραβείο
Άλμπερτ Σβάιτσερ για τον Ανθρωπισμό, το βραβείο Ειρήνης Γκάντι και
επίσης το βραβείο του Ιδρύματος Ωνάση το 1981.
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
της καταιγίδας, το δέντρο του λαού.
Απ’ τη γη ανεβαίνουν οι ήρωες του
όπως τα φύλλο απ’ το χυμό,
κι ο άνεμος θρίβει τα φυλλώματα
της βουερής ανθρωποθάλασσας
ώσπου πέφτει στη γη ξανά.
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
που τράφηκε με γυμνούς νεκρούς,
νεκρούς μαστιγωμένους
και πληγωμένους,
νεκρούς με απίθανη όψη.
παλουκωμένους σε κοντάρια,
κομματιασμένους στην πυρά,
αποκεφαλισμένους με τσεκούρια,
πετσοκομμένους απ" τα τέσσερα άλογα,
σταυρωμένους μες στην εκκλησιά.
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
που `ναι οι ρίζες του ζωντανές,
πήρε μαρτυρικό νίτρο,
φάγαν οι ρίζες του αίμα,
ρούφηξε δάκρυα απ’ το χώμα:
τ’ ανέβασε με τα κλαδιά του,
τα μοίρασε μες στην αρχιτεκτονική του.
Γίναν αόρατα λουλούδια, άλλοτε λουλού-
δια θαμμένα
κι άλλοτε τα πέταλα τους
φωτίσαν σαν πλανήτες.
Κι ο άνθρωπος μάζεψε απ’ τους κλώνους
τα δεμένα μπουμπουκάκια,
χέρι χέρι τα παράδωσε
τα ρόδια ή μαγνόλιες,
και κείνα ευθύς τη γη ανοίξαν,
κι έφτασαν ψηλά ως τ `αστέρια.
Αυτό το δέντρο των ελεύτερων.
Το δέντρο γη, το δέντρο ούννεφο,
το δέντρο ψωμί, το δέντρο ακόντιο,
το δέντρο γροθιά, το δέντρο φωτιά.
Το πνίγουν τα φουρτουνιασμένα νερά
του νύχτιου καιρού μας,
μα στο κατάρτι ζυγιάζεται
της εξουσίας του ο τροχός.
Άλλοτε πάλι ξαναπέφτουν
τα κλαδιά σπασμένα απο την οργή
και μια στάχτη απειλητική
σκεπάζει το αρχαίο μεγαλείο του:
έτσι πέρασε μες από άλλους καιρούς,
έτσι ξέφυγε το άγχος το θανατερό,
ώσπου ένα χέρι μυστικό,
κάποια μπράτσα αναρίθμητα,
ο λαός, φύλαξε τα κομμάτια,
έκρυψε αναλλοίωτους κορμούς,
και τα χείλη τους ήταν τα φύλλα
του πελώριου μοιρασμένου δέντρου
που διασπάρθηκε σ’ όλες τις μεριές,
που ταξίδεψε μ" όλες του τις ρίζες.
Αυτό είναι το δέντρο, το δέντρο
του λαού, όλων των λαών
της λευτεριάς, του αγώνα.
Έλα ως τη χαίτη του,
άγγιξε τις ξανανιωμένες του αχτίδες,
βύθισε το χέρι στα εργαστήρια
όπου ο παλλόμενος καρπός του
το φως του διαδίδει καθημερινά.
Σήκωσε τη γη τούτη οτα χέρια σου,
μέθεξε σε τούτη τη λαμπρότητα,
πάρε το ψωμί σου και το μήλο σου,
την καρδιά σου και το άτι σου
και στήσε φρούριο στο σύνορο,
στη μεθόριο της φυλλωσιάς του.
Υπερασπίσου τα χείλη
κάθε στεφάνης του,
μοιράσου τις εχθρικές του νύχτες,
άγρυπνα για το τόξο της αυγής,
στηρίζοντας το δέντρο, το δέντρο
που μεστώνει καταμεσής στη γη
AQUÍ viene el árbol, el árbol
de la tormenta, el árbol del pueblo.
De la tierra suben sus héroes
como las hojas por la savia,
y el viento estrella los follajes
de muchedumbre rumorosa,
hasta que cae la semilla
del pan otra vez a la tierra.
Aquí viene el árbol, el árbol
nutrido por muertos desnudos,
muertos azotados y heridos,
muertos de rostros imposibles,
empalados sobre una lanza,
desmenuzados en la hoguera,
decapitados por el hacha,
descuartizados a caballo,
crucificados en la iglesia.
Aquí viene el árbol, el árbol
cuyas raíces están vivas,
sacó salitre del martirio,
sus raíces comieron sangre
y extrajo lágrimas del suelo:
las elevó por sus ramajes,
las repartió en su arquitectura.
Fueron flores invisibles,
a veces, flores enterradas,
otras veces iluminaron
sus pétalos, como planetas.
Y el hombre recogió en las ramas
las caracolas endurecidas,
las entregó de mano en mano
como magnolias o granadas
y de pronto, abrieron la tierra,
crecieron hasta las estrellas.
Éste es el árbol de los libres.
El árbol tierra, el árbol nube,
el árbol pan, el árbol flecha,
el árbol puño, el árbol fuego.
Lo ahoga el agua tormentosa
de nuestra época nocturna,
pero su mástil balancea
el ruedo de su poderío.
Otras veces, de nuevo caen
las ramas rotas por la cólera
y una ceniza amenazante
cubre su antigua majestad:
así pasó desde otros tiempos,
así salió de la agonía
hasta que una mano secreta,
unos brazos innumerables,
el pueblo, guardó los fragmentos,
escondió troncos invariables,
y sus labios eran las hojas
del inmenso árbol repartido,
diseminado en todas partes,
caminando con sus raíces.
Éste es el árbol, el árbol
del pueblo, de todos los pueblos
de la libertad, de la lucha.
Asómate a su cabellera:
toca sus rayos renovados:
hunde la mano en las usinas
donde su fruto palpitante
propaga su luz cada día.
Levanta esta tierra en tus manos,
participa de este esplendor,
toma tu pan y tu manzana,
tu corazón y tu caballo
y monta guardia en la frontera,
en el límite de sus hojas.
Defiende el fin de sus corolas,
comparte las noches hostiles,
vigila el ciclo de la aurora,
respira la altura estrellada,
sosteniendo el árbol, el árbol
que crece en medio de la tierra.
Ένας νέος Αλλιέντε εξελέγη στη Χιλή, ο 35χρονος υποψήφιος της Αριστεράς, Γκαμπριέλ Μπόριτς. Κέρδισε, στο δεύτερο γύρο, τον (ακρο)δεξιό Χοσέ Αντόνιο Καστ, γιο ενός ναζί
αξιωματικού που μετανάστευσε στη Χιλή μετά τον πόλεμο.
Είχε προηγηθεί, το 2019, μια
από τις μεγαλύτερες κοινωνικές κινητοποιήσεις στην
ιστορία της, που πυροδότησε μια διαδικασία μεγάλων τομών στη Χιλή. Αποκορύφωμα, το δημοψήφισμα για την αλλαγή συντάγματος, το οποίο ήταν κληρονομιά της εποχής
Πινοσέτ, η εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης και η δρομολόγηση λύσεων στα προβλήματα της μεγάλης κοινωνικής ανισότητας και των
ιδιωτικοποιημένων υποδομών σε μια χώρα, που είχε καταστεί "εργαστήριο" του πρώιμου φιλελευθερισμού...
.
Η μεγάλη διαδήλωση του 2019
Οι προκλήσεις της επόμενης μέρας
Η
καθαρή εκλογή του Γκαμπριέλ Μπόριτς, σε συνδυασμό με τη σύνθεση της νέας Συντακτικής
Συνέλευσης, δίνει τη δυνατότητα για μεγάλες αλλαγές στη χώρα.
Το προεκλογικό πρόγραμμα του Μπόριτς περιλαμβάνει αρκετές τομές
σε σχέση με την τωρινή κατάσταση στη Χιλή, τόσο ως προς τη διεύρυνση των
δημοκρατικών θεσμών, όσο όμως και ως προς την αμφισβήτηση του
οικονομικού μοντέλου που κυριάρχησε στη χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες. Προτείνεται ένα δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης
, αντί του σημερινού ουσιαστικά ιδιωτικοποιημένου συστήματος, που
αποτέλεσε την «κορωνίδα» της οικονομικής πολιτικής του Πινοσέτ, μέχρι
την έμφαση στην οικολογική βιωσιμότητα των επενδυτικών σχεδίων, σε μια
χώρα που έχει ισχυρή εξορυκτική βιομηχανία και είναι ο μεγαλύτερος
παραγωγός χαλκού παγκοσμίως.
Ταυτόχρονα, η εκλογή του Μπόριτς
είναι πιθανό να συμβάλει στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη Λατινική Αμερική...
Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σε ποιο βαθμό θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα του νέου προέδρου της Χιλής, αφού τα διευθυντήρια της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και οι παγκόσμιοι τραπεζίτες καραδοκούν. Όμως η νίκη του Γκαμπριέλ Μπόριτς δείχνει, αν μη τί άλλο, ότι η ιστορία δεν τελειώνει...
Δέκα χρόνια χωρίς την Σεζάρια Εβόρα, την σπουδαία τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο... Έφυγε στα 70 της χρόνια, στις 17 Δεκεμβρίου 2011.
Μέχρι τα 50 της που την ανακάλυψε ένας ατζέντης, δεν ήταν παρά μια άσημη ερμηνεύτρια που τραγουδούσε στα ταπεινά μπαρ του Σάο Βισέντε, του λιμανιού του Πράσινου Ακρωτηρίου, κερδίζοντας ελάχιστα χρήματα, ίσα - ίσα για να επιβιώνει.
Χάρη στην Σεζάρια Εβόρα, το Πράσινο Ακρωτήριο (Capo Verde) και τα τραγούδια του, τα υπέροχα μελαγχολικά mornas, έγιναν γνωστά στα πέρατα του κόσμου.
Η σπάνια, ζεστή, μητρική, φωνή της θα μεταδίδει για πάντα, την αίσθηση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και της ματαιότητας της ζωής, μέσα από τη γλυκειά μελαγχολία των mornas...
Πάντα κάτι καινούργιο, προκαλεί από δισταγμό και επιφύλαξη μέχρι ολοκληρωτική άρνηση. Ακόμα και μια από τις πιο εκπληκτικές εφευρέσεις του 19ο αιώνα, ο ηλεκτρισμός, δεν έγινε ομόθυμα δεκτή. Αρκετοί απέρριπταν τον επερχόμενο εξηλεκτρισμό των πόλεων, ως κάτι διαβολικό που θα προκαλούσε ανεπανόρθωτες ζημιές στη ζωή των ανθρώπων.
Βέβαια, τον πρώτο καιρό που ήρθε ο ηλεκτρισμός, δόθηκαν πολλές αφορμές γι αυτή τη στάση των ανθρώπων. Πολλά τα ατυχήματα και κυρίως θάνατοι από ηλεκτροπληξία.
Η αφίσα αυτή του 1889, που δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό "Judge", απεικονίζει ακριβώς μια τέτοια περίπτωση θανατηφόρου ατυχήματος από τη διαρροή του ηλεκτρικού ρεύματος και έχει τίτλο "un unrestrained demon", δηλαδή "ένας ασυγκράτητος δαίμονας". Πολλοί αρνούνταν την εγκατάσταση του ηλεκτρισμού στα σπίτια τους και για άλλους λόγους, με ισχυρισμούς, ότι κινδυνεύουν τα ευάλωτα άτομα επειδή θα φαίνεται πότε βρίσκονται στο σπίτι εφόσον το φως είναι ανοικτό, ότι πρόκειται για κάποια αόρατη δύναμη που μπορεί να σε σκοτώσει, κλπ.
Μάλιστα, ακόμα και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, αρκετοί στις Ηνωμένες Πολιτείες ήσαν αρνητές τους εξηλεκτρισμού και εξακολουθούσαν να μην επιθυμούν τη σύνδεση των σπιτιών τους με τις παροχές ηλεκτρικού ρεύματος...
Νέες αποκαλύψεις για τη μεγάλη συμμορία των Ρομά που είχε διαπράξει δεκάδες
διαρρήξεις σπιτιών σε ολόκληρη τη χώρα, με λεία περίπου 400. 000 ευρώ και είχε μέλος της έναν Ανθυπαστυνόμο του Τμήματος Ασφαλείας Αμαρουσίου.
Ο
συγκεκριμένος αστυνομικός είχε επαφή με
έναν Ιρακινό, μέλος της συμμορίας, που έχει συνεργείο
αυτοκινήτων και ο οποίος προμήθευε τα αυτοκίνητα για τις διαρρήξεις και τις
κλοπές.
Ο ρόλος του Ανθυπαστυνόμου ήταν να μπαίνει στο ηλεκτρονικό σύστημα της αστυνομίας, Police OnLine και να πληκτρολογεί τις πινακίδες των αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσε ή επρόκειτο να χρησιμοποιήσει η σπείρα για τις δραστηριότητές της, παρέχοντας απόρρητες υπηρεσιακές πληροφορίες για την κατάστασή τους...
Η συγγραφέας Σοφία Γκλιάτη - Χασιώτη, ανθολόγησε από τα άρθρα ενός
από τους πρωτοπόρους της πεζοπορίας στην Ελλάδα, του εκπαιδευτικού
Χρίστου Ενισλείδη (1895 - 1985), γνωστού και ως "Στρατοκόπου", όσα αφορούν τα Μεσόγεια και γενικά τους Δήμους της Ν.Α. Αττικής.
Το
βιβλίο* αφορά ένα οδοιπορικό που ξεκινάει από τη Ραφήνα, τη Λούτσα, τη
Βραυρώνα, τα Σπάτα, την Παιανία και συνεχίζει στα υπόλοιπα Μεσόγεια και
φτάνει μέχρι Λαύριο και Σούνιο. Αναφέρεται η θέση των αρχαίων αττικών
Δήμων, ξεδιπλώνεται η ιστορία τους και παρέχονται πληροφορίες για τα
αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και σύγχρονες του πεζοπόρου περιγραφές.
Βέβαια, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η συσχέτιση των αρχαίων Δήμων με τους
σημερινούς...
Ανάμεσα στα άρθρα του "Στρατοκόπου" παρεμβάλλονται και κείμενα της Σοφίας Χασιώτη, που παρέχουν συμπληρωματικές πληροφορίες.
Πρόκειται για μια έκδοση απλή και κατανοητή, που απευθύνεται στο πλατύ
κοινό. Αφορά όχι μόνο τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και όσους
ενδιαφέρονται για τη σημαντική ιστορία των Δήμων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Άλλωστε
είναι εντυπωσιακό, ότι, όπως αναφέρει το βιβλίο, πολλοί από αυτούς τους
Δήμους είναι η γενέθλια γη μεγάλων μορφών του αρχαίου κόσμου: του
Ξενοφώντα, του Δημοσθένη, του Πεισίστρατου, του Μιλτιάδη, του Επίκουρου
και άλλων...
* Σοφία Γκλιάτη - Χασιώτη:
" Ο ΣΤΡΑΤΟΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΙΣΛΕΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΑΤΤΙΚΗ ΤΟΥ", Εκδόσεις Α-Ω, 2021
Διατίθεται με ηλεκτρονική παραγγελία και επίσης από τις εκδόσεις Α- Ω (τηλ. 6932616019), από τη συγγραφέα Σ. Χασιώτη (τηλ. 6946255477) και σε τοπικά βιβλιοπωλεία.
