Γ. Ρωμανός, μία υπόθεση πολλαπλών αναγνώσεων

 

 

 

       "Ένα παιδί φυλακισμένο, που δεν το αφήνουν να σπουδάσει", είναι η γενική αντίληψη για την περίπτωση του καταδικασμένου σε 16ετή κάθειρξη για  ληστεία τράπεζας με καλάσνικωφ, ομηρία πολίτη κλπ. και ήδη, υποδίκου για άλλα βαρέα αδικήματα, 21ετούς Νίκου Ρωμανού... Οι γονείς του διατείνονται πως έφτασε σ' αυτό το σημείο, επειδή βίωσε, δεκαπενταετής, την εν ψυχρώ δολοφονία του συνομήλικου φίλου του   Α λ έ ξ η    Γ ρ η γ ο ρ ό π ο υ λ ο υ,  από τον αστυνομικό Επαμ. Κορκονέα.

 

 

                                                         Οικογένεια Νάσιουτζικ    

 

 

       Ο φίλος του Γρηγορόπουλου προέρχεται και αυτός από πολύ πλούσια οικογένεια, η οποία πριν δυο - τρεις δεκαετίες βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα με την πολύκροτη υπόθεση Νάσιουτζικ. Ο παππούς του Ν. Ρωμανού, συγγραφέας Αθανάσιος Νάσιουτζικ, είχε κατηγορηθεί και καταδικασθεί για την αποτρόπαια δολοφονία του επίσης συγγραφέα Θανάση Διαμαντόπουλου. 

Ο Αθ. Νάσιουτζικ, με την κόρη του (μητέρα Ν. Ρωμανού), τη σύζυγό του και τον Αλ. Λυκουρέζο στο διάλειμμα μιας από τις αλλεπάλληλες, επί δεκαετίαν, δίκες..

 

 

Ιστορική στα δικαστικά χρονικά, έμεινε η σκληρή διαμάχη των δύο δικηγόρων, του Αλέξανδρου Λυκουρέζου για την οικογένεια Νάσιουτζικ και του   Ν ί κ ο υ   Κ ω ν σ τ α ν τ ό π ο υ λ ο υ   για την οικογένεια Διαμαντόπουλου. Η δίκη είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη, αφού πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να κριθεί οριστικά ένοχος ο Νάσιουτζικ. Το γεγονός αποδόθηκε στην   ι σ χ υ ρ ή   ε π ι ρ ρ ο ή   τ η ς   ο ι κ ο γ έ ν ε ι α ς  , όπως κατήγγειλε τότε ακόμα και στον τύπο, ο δικηγόρος της οικογένειας του δολοφονηθέντος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, που είχε δώσει  πεισματικά αυτή τη μακροχρόνια μάχη μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη... Ο Νάσιουτζικ αποφυλακίστηκε το 1995, αφού είχε εκτίσει τα 2/5 της ποινής του και απεβίωσε το 2005.

 

 

                                                      

 

                                            Πολιτικός κρατούμενος;

 

 

        Άτομα σαν τον Ρωμανό, συνήθως αποκαλούνται από τις κυβερνήσεις, τρομοκράτες και οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται πολιτικοί κρατούμενοι, ισχυριζόμενοι, ότι διαπράττουν τα ποινικά αδικήματα όχι για να προσπορίσουν ατομικό οικονομικό όφελος, αλλά για ιδεολογικούς λόγους. Βέβαια, πολλές φορές, το ατομικό οικονομικό όφελος  συνυπάρχει με τις δαπάνες "ειδικού" σκοπού. Παράδειγμα, στην υπόθεση της   "1 7   Ν ο έ μ β ρ η"   αποδείχθηκε, ότι τα λάφυρα από τις ληστείες πήγαιναν και στην τσέπη των δραστών, πολλοί από τους οποίους έκαναν μια πλούσια ζωή χωρίς ποτέ να εργάζονται, ζούσαν σε πολυτελείς βίλλες και έκαναν διακοπές διαρκείας! 

Ούτε φυσικά είναι δυνατό να προσδιοριστεί εύκολα η έννοια του αναρχικού που επικαλείται ο Ρωμανός, μιας και ο αναρχισμός είναι μια στάση ζωής εμφορούμενης από τις ιδέες θεωρητικών όπως ο Μπακούνιν, ο Προυντόν κ. ά. και φυσικά δε συγχέεται με την απλή κατάσταση οργής και ψυχικής αναστάτωσης ή απλώς με τον συγχρωτισμό με παρέες των Εξαρχείων...

 

 

                                         Ραντεβού των γονέων με τον Πρωθυπουργό!

 

 

      Στο Ν. Ρωμανό δεν εγκρίθηκε εκπαιδευτική άδεια για παρακολούθηση της σχολής των ΤΕΙ που πέτυχε στις πανελλήνιες, έχει δε ξεκινήσει απεργία πείνας, μη αποδεχόμενος την παρασχεθείσα δυνατότητα να φοιτά εξ' αποστάσεως. Το γεγονός προκάλεσε κινητοποιήσεις συμπαράστασης στις διαδηλώσεις που συνέπεσαν με την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και προκάλεσαν βίαια επεισόδια στις μεγάλες πόλεις. 

Μεγάλη συμπαράσταση διαπιστώνεται και από τον τύπο, με μακροσκελή άρθρα συμπάθειας στον ίδιο, στη μητέρα του, Παυλίνα Νάσιουτζικ και γενικά στην οικογένειά του.

Συγχρόνως υπάρχει μια τεράστια κινητοποίηση της οικογένειας, πράγμα φυσικό άλλωστε,  με αποκορύφωμα, το   π ρ ω τ ο φ α ν έ ς,   να εξασφαλίσουν συνάντηση με τον Πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, στην οποία αποφάσισε να προσέλθει τελικά, μόνο ο πατέρας του, Γ. Ρωμανός. Εδώ βέβαια, θα πρέπει να μας εξηγήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αν έχει δεχτεί ποτέ μέχρι σήμερα να συναντήσει (έτσι κιόλας, εδώ και τώρα!) συγγενείς κάποιου από τις χιλιάδες των εγκλείστων στις φυλακές, ή απεργών πείνας και κυρίως αν πρόκειται να το κάνει στο μέλλον...

 

 

                                            Εν αρχή ην το κράτος...

 

 

       Πάντως, σε τέτοια φαινόμενα, πέρα από τις κοινωνικές αντιδράσεις, τη θέση τού πολιτικού κόσμου για το θέμα (με την αναπόφευκτη εκμετάλλευση πάντα), τις μεγάλες ευθύνες του οικογενειακού περιβάλλοντος (και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ευκατάστατες οικογένειες υψηλού κοινωνικού στάτους), υπάρχουν οι τεράστιες ευθύνες του ελληνικού κράτους:

 

- Κατ' αρχάς στο θέμα του ολοφάνερου και κυρίως λίαν επικίνδυνου   ε κ φ α σ ι σ μ ο ύ   μεγάλου μέρους των Σωμάτων Ασφαλείας, αλλά και μέρους των λοιπών ενστόλων, με αποτέλεσμα πολλά τραγικά περιστατικά με αθώα θύματα. Όμως και οι ίδιοι οι θύτες είναι θύματα, ως θλιβερά πιόνια μιας εγκληματικής νοοτροπίας και ιδεολογίας. Δυστυχώς, καμμία ουσιαστική και επαρκής κάθαρση δεν προέκυψε μέχρι στιγμής. Παράδειγμα, η περίπτωση αστυνομικού διοικητή, που αν και πυροβολούσε κάποτε στον τάφο του Παπαδόπουλου, χαιρετούσε ναζιστικά το 2011 στο τραίνο του Χίτλερ και βιαιοπραγεί κατά υφισταμένων του, ακόμα παραμένει στη θέση του! 

- Στο   ά θ λ ι ο   σ ω φ ρ ο ν ι σ τ ι κ ό   σ ύ σ τ η μ α, με την εκρηκτική κατάσταση στις φυλακές, που αντί να αποτελούν σχολεία επανένταξης και πραγματικού σωφρονισμού, είναι χώρος τέλεσης παντός είδους εγκλημάτων και εξευτελισμού του ανθρώπου, μια πραγματική ντροπή για τη χώρα και δυσφήμιση διεθνών προεκτάσεων.