Η δίκη

 

 

 

 

                Διάρκεια μακροβιότερη και από αυτή της Νυρεμβέργης! 

   

      Μόνο ένα χρόνο διήρκεσε η δίκη των εγκληματιών ναζί του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όμως η δίκη της Χρυσής Αυγής έσπασε όλα τα ρεκόρ. Πριν από εφτά χρόνια ξεκίνησε η δικαστική διερεύνηση, η δε επ' ακροατηρίω διαδικασία διήρκεσε πέντε ολόκληρα χρόνια!!

Τί έχουν να πουν επ'  αυτού άραγε, οι εκάστοτε υπουργοί Δικαιοσύνης, οι δικαστικές ενώσεις, οι δικηγορικοί σύλλογοι;

 Αμφιβάλλει κανείς για τα συμπεράσματα που εξάγει ο απλός πολίτης και τί είδους εμπιστοσύνη έχει πλέον σε θεσμούς και πρόσωπα κατέχοντα υψηλούς θώκους;

 

                            Στο εδώλιο γινήκαν όλοι ...ανθρωπάκια

 

      Η  Ελλάδα έχει μεγάλο ιστορικό σε πολιτικές δίκες, κατά τη μεταξική περίοδο, μετεμφυλιακά και μεταδικτατορικά. Κατηγορούμενοι κατά καιρούς, αντιφασίστες, κομμουνιστές, αντιχουντικοί. Όλοι με ψηλά το κεφάλι, όρθωναν ανάστημα στους δικαστές και δεν αρνούνταν τις ιδεολογίες τους... Ακόμα και οι σφοδροί πολιτικοί αντίπαλοι παραδέχονται, ότι κομμουνιστές οδηγούνταν στο απόσπασμα, υπερασπίζοντας με σθένος τα οράματα και την ιδεολογία τους...

Αντίθετα, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αυτοί που μπροστά στους οπαδούς τους έβγαζαν, πριν, πύρινους λόγους υπέρ του Γ' Ράιχ, των  στρατοπέδων συγκέντρωσης και μεθόδων εκκαθάρισης, ενώπιον του δικαστηρίου μεταβλήθηκαν σε θλιβερά ανθρωπάκια! 

Ξέχασαν και ιδεολογίες και πολιτικούς στόχους. Οι μεν αποκάτω ισχυρίζονταν, "δεν ήμουν μέλος της Χ. Α., απλώς τους ...ακολουθούσα", "εγώ δεν ενδιαφερόμουν για αυτά τότε, εγώ στο γήπεδο πήγαινα μόνο", τα δε ηγετικά στελέχη,"δεν έχω καμία σχέση με τους ναζί, είναι εξοβελιστέοι αν υπάρχουν τέτοιοι", "εγώ χαιρέτισα ...έτσι μερικές φορές" κλπ.

 

 

 

      Όποια πάντως και αν είναι η απόφαση του δικαστηρίου, το κακό παραμένει βαθειά ριζωμένο και απολαμβάνει την ανοχή σημαντικού ποσοστού του κοινωνικού συνόλου. Και διοχετεύεται σε μίσος προς τους αδύναμους, σε αφελείς προτάσεις για μεθόδους  λύσης κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων, σε ψίθυρους της γειτονιάς που στο τέλος γίνονται άναρθρες κραυγές για πογκρόμ και εκκαθαρίσεις και στη γνωστή κατακλείδα, "να τα λέμε κι αυτά"....