"Σήμερον κρεμάται..." με τον αείμνηστο Σπύρο Περιστέρη

 

                  

 

 

 

 

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,

ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,

ο των αγγέλων βασιλεύς.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται 

ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. 

Ράπισμα κατεδέξατο, 

ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.

Ήλοις προσηλώθη, 

ο Νυμφίος της Εκκλησίας.

 Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου. 

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.

Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

 

 

                                Σπύρος Περιστέρης (1913-1998)  Πάνω από πενήντα χρόνια υπηρέτησε ως πρωτοψάλτης στη Μητρόπολη των Αθηνών, ο σπουδαίος Σπύρος Περιστέρης. Παράλληλα, υπήρξε σημαντικός δάσκαλος της βυζαντινής μουσικής και επίσης για μεγάλο διάστημα εργάστηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, αποδελτιώνοντας και κατατάσσοντας πάνω από 11.000 δημοτικά τραγούδια από όλες τις περιοχές της Ελλάδας.        ......Κυρίως όμως, ο Σπύρος Περιστέρης υπήρξε κορυφαίος ψαλμωδός, με βαθειές γνώσεις μουσικής και με  ιδιαίτερη τεχνική στην ερμηνεία και απόδοση του βυζαντινού μέλους. Η ψαλτική του τέχνη ήταν λιτή και συγχρόνως μεγαλόπρεπη. Η φωνή του διέθετε θαυμαστή ευλυγισία και πλαστικότητα, που σε συνδυασμό με την προσωπική του βαθειά πίστη, οδηγούσε σε άλλη διάσταση την ερμηνεία του. Το ψαλτικό του ύφος αποτέλεσε ιδιαίτερη σχολή και ο ίδιος είναι για το χώρο των ιεροψαλτών ένα σύμβολο. 

 

Το δράμα του Θεού και του Ανθρώπου στο έργο του Καραβάτζιο

 

 

 

 

       Ο σπουδαίος ζωγράφος, γνωστός με το όνομα Καραβάτζιο (Michelangelo Merisi da Caravaggio), έγινε διάσημος όχι μόνο για την καλλιτεχνική αρτιότητα και τον ανατρεπτικό χαρακτήρα του έργου του. 

Ζωγράφιζε μορφές αγίων όμοιες με απλών ανθρώπων, χωρίς κανένα χαρακτηριστικό που να παραπέμπει στο υπερφυσικό. Χρησιμοποιούσε, ως μοντέλα για την αναπαράσταση των αγίων μορφών, καθημερινούς ανθρώπους, συχνά εξαθλιωμένους, φτωχούς και ταπεινούς, αλήτες, ανήμπορους και άστεγους, με χαραγμένα από τον πόνο πρόσωπα, εξανθρωπίζοντας έτσι την πίστη και απελευθερώνοντας τη ζωγραφική από την εικονογραφική αναπαράσταση. H ατίθαση προσωπικότητα του Καραβάτζιο έδωσε στα έργα του μια καινούργια μορφή ρεαλισμού, που κλόνισε ουσιαστικά την εκκλησιαστική εξουσία... 

 

Η τεχνική αυτή υπήρξε πρωτοφανής και σκανδαλώδης για τα δεδομένα της εποχής του. Ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, χρησιμοποίησε την τεχνική κιαροσκούρο, ενισχύοντας το μυστηριακό χαρακτήρα των απεικονίσεων των θείων προσώπων και προσθέτοντας δραματικότητα. 

 

      Ο Καραβάτζιο θεωρείται ένας από τους πιο ανατρεπτικούς και ταλαντούχους ζωγράφους όλων των εποχών, τόσο για το έργο του όσο και για τον πολυτάραχο βίο του. Αιώνες μετά τον μυστηριώδη θάνατό του, ανασύρθηκε από τη λήθη και έλαβε τη θέση που του αξίζει στο χάρτη της ιστορίας της τέχνης. και προκαλεί αμείωτο ενδιαφέρον και δικαιωματικά, κατέχει σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης... 

 

 

 

Η άρνηση του Πέτρου (The Denial of Saint Peter, Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη

 

 

 

Η σύλληψη του Χριστού (Cattura di Cristo), National Gallery of Ireland, Δουβλίνο

 

 

To ακάνθινο στεφάνι (Incoronazione di spine), Kunsthistorisches Museum,Βιέννη

 

 

 

 

Η μαστίγωση του Χριστού (Flagellazione di Cristo),Museo Nazionale di Capodimonte,Νάπολη

 

 

 

Ο ενταφιασμός του Χριστού (The Entombment of Christ),Pinacteca Vaticana, Βατικανό

 

 

Η απιστία του Θωμά (The Incredulity of Saint Thomas),Bildergalerie, Potsdam Γερμανία

 

 

Βρυξέλλες: Συνελήφθη ο ο ευρωβουλευτής Γιάννης Λαγός

 

                        

 

      Μόλις η ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της άρσης της ασυλίας του χρυσαυγίτη Γιάννη Λαγού και εκδόθηκε ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης σε βάρος του, συνελήφθη στο σπίτι του στις Βρυξέλλες.

Η βελγική αστυνομία τον παρακολουθούσε ανελιππώς και διακριτικά όλο αυτό το διάστημα ώστε να μην ξεφύγει και φρόντισε να είναι έξω από το σπίτι του μόλις αρθεί η ασυλία του, ώστε να τον συλλάβει άμεσα. 

Δηλαδή η βελγική αστυνομία έπραξε τα αυτονόητα για τη σύλληψη, αντίθετα από την ελληνική αστυνομία στην αντίστοιχη περίπτωση του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής, Χρήστου Παππά. Δεν έλαβε κανένα απολύτως μέτρο και έτσι ο καταδικασθείς Παππάς κατάφερε άνετα να διαφύγει και ακόμα καταζητείται...

     Υπενθυμίζεται, ότι το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων αποφάσισε στις 7 Οκτωβρίου του 2020 να καταδικάσει την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή μαζί και τον ευρωβουλευτή Γιάννη Λαγό. Συγκεκριμένα, ο Γιάννης Λαγός έχει καταδικαστεί για το αδίκημα της σύστασης της εγκληματικής οργάνωσης και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 13 ετών και 8 μηνών χωρίς αναστολή. Ο ίδιος αναχώρησε την ημέρα της απόφασης για τις Βρυξέλλες, στην έδρα του Ευρωκοινοβουλίου, εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του ευρωβουλευτή, η οποία του παρείχε ασυλία. 

Σε περίπτωση που ο Λαγός προσφύγει κατά του εντάλματος σύλληψης, η έκδοσή του στην Ελλάδα θα καθυστερήσει περίπου δύο με τρεις μήνες.

 

 

  

"Μισώ τους αδιάφορους", του Αντόνιο Γκράμσι

 

 

    

      Γράφτηκε πριν από έναν αιώνα, αλλά όμως παραμένει όσο ποτέ ζωντανό!  Ο Ιταλός συγγραφέας και πολιτικός, Αντόνιο Γκράμσι, αναφέρεται σε αυτούς που αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, στην κοινωνία στον κόσμο. Σ' αυτούς που ναι μεν δεν κάνουν τίποτα, αλλά μετά παραπονιούνται παριστάνοντας τους αθώους και αβοήθητους... Που στα δύσκολα αναζητούν τις ευθύνες των άλλων, αλλά ποτέ τις δικές τους... Που προκειμένου να απαλλαγούν από την προσωπική ευθύνη, ισχυρίζονται, πως κάποιοι κάπου τα έχουν οργανώσει τόσο καλά, ώστε δεν έχει κανένα νόημα να αντιδράς..... 

Γράφει ο Μάριος Πλωρίτης στην εξαιρετική ανάλυσή του για τη ζωή και το έργο του Γκράμσι: "... αγωνίζεται να σκάψει όλο και πιο βαθιά στο παρόν και στο μέλλον, στις ακραίες δυνατότητες της σκέψης και της πράξης…"*

 

 

 

                              ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ

 

 

"Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω, ότι το να ζεις σημαίνει να μάχεσαι. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι ενεργός πολίτης και μαχόμενος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι' αυτό μισώ τους αδιάφορους.

 

       Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που ...συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί οι πολλοί απαρνούνται τη βούλησή τους, αφήνουν να εκδίδονται νόμοι που μόνο μια εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι, που μόνο μια επανάσταση θα μπορέσει να ανατρέψει.

 

      Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής και ο λαός είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλασφημούν χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

 

      Μισώ τους αδιάφορους και γι' αυτό: Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ' αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι' αυτό που έκανε και ειδικά γι' αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δε μπορώ να χαραμίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

 

      Μάχομαι, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ' αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δε βαραίνει τους λίγους, μέσα σ' αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ' αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. 

 

Ζω, μάχομαι.  Γι' αυτό μισώ αυτούς που δεν αγωνίζονται, μισώ τους αδιάφορους".

 

17 Φεβρουαρίου 1917

Αντόνιο Γκράμσι

 

Το πρωτότυπο ιταλικό κείμενο:

                                    ODIO GLI INDIFFERENTI

 

“Odio gli indifferenti. Credo che vivere voglia dire essere partigiani. Chi vive veramente non può non essere cittadino e partigiano. L’indifferenza è abulia, è parassitismo, è vigliaccheria, non è vita. Perciò odio gli indifferenti.

L’indifferenza è il peso morto della storia. L’indifferenza opera potentemente nella storia. Opera passivamente, ma opera. È la fatalità; è ciò su cui non si può contare; è ciò che sconvolge i programmi, che rovescia i piani meglio costruiti; è la materia bruta che strozza l’intelligenza. Ciò che succede, il male che si abbatte su tutti, avviene perché la massa degli uomini abdica alla sua volontà, lascia promulgare le leggi che solo la rivolta potrà abrogare, lascia salire al potere uomini che poi solo un ammutinamento potrà rovesciare.

Tra l’assenteismo e l’indifferenza poche mani, non sorvegliate da alcun controllo, tessono la tela della vita collettiva, e la massa ignora, perché non se ne preoccupa; e allora sembra sia la fatalità a travolgere tutto e tutti, sembra che la storia non sia altro che un enorme fenomeno naturale, un’eruzione, un terremoto del quale rimangono vittime tutti, chi ha voluto e chi non ha voluto, chi sapeva e chi non sapeva, chi era stato attivo e chi indifferente. Alcuni piagnucolano pietosamente, altri bestemmiano oscenamente, ma nessuno o pochi si domandano: se avessi fatto anch’io il mio dovere, se avessi cercato di far valere la mia volontà, sarebbe successo ciò che è successo?

Odio gli indifferenti anche per questo: perché mi dà fastidio il loro piagnisteo da eterni innocenti. Chiedo conto a ognuno di loro del come ha svolto il compito che la vita gli ha posto e gli pone quotidianamente, di ciò che ha fatto e specialmente di ciò che non ha fatto. E sento di poter essere inesorabile, di non dover sprecare la mia pietà, di non dover spartire con loro le mie lacrime.

Sono partigiano, vivo, sento nelle coscienze della mia parte già pulsare l’attività della città futura che la mia parte sta costruendo. E in essa la catena sociale non pesa su pochi, in essa ogni cosa che succede non è dovuta al caso, alla fatalità, ma è intelligente opera dei cittadini. Non c’è in essa nessuno che stia alla finestra a guardare mentre i pochi si sacrificano, si svenano.

Vivo, sono partigiano. Perciò odio chi non parteggia, odio gli indifferenti”.



11 febbraio 1917

Antonio Gramsci

 

*"O Μάριος Πλωρίτης γράφει "για τον Γκράμσι":

https://antikleidi.com/2020/01/22/antonio-gramsci/

 

 

«Η Επανάσταση στην Αττική και η Απελευθέρωση της Αθήνας», μια νέα έκδοση

 

 

 

 

     Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 εκδόθηκε και κυκλοφορεί το βιβλίο του αρχαιολόγου και Δημάρχου Σαρωνικού, Πέτρου Ι. Φιλίππου-Αγγέλου, με τίτλο «Η Επανάσταση στην Αττική και η Απελευθέρωση της Αθήνας».

Το βιβλίο αποτελεί συμβολή στην ιστορία της Αττικής για την περίοδο της Επανάστασης του 1821, καθώς φωτίζει λιγότερο γνωστές πτυχές της απελευθέρωσης της Αθήνας που ξεκίνησε στις 25 Απριλίου 1821 από πολεμιστές προερχόμενους από τα χωριά της Αττικής, με οπλαρχηγούς από τη Χασιά, το Μενίδι, τα Δερβενοχώρια και τα Μεσόγεια. Ο συγγραφέας, με ρεαλιστικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο, περιγράφει τις επαναστατικές δράσεις στην Αττική, εστιάζοντας ιδιαίτερα στα γεγονότα και στους πρωταγωνιστές που σήκωσαν το λάβαρο του αγώνα. Ένας φόρος τιμής στους επώνυμους και ανώνυμους χωρικούς, για τη μοναδική προσφορά τους στην απελευθέρωση της πατρίδας. 

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, όπου περιγράφονται οι τελευταίες στιγμές της υποδουλωμένης Αθήνα και ο αγώνας να την απελευθερώσουν:

«Οι επαναστάτες συγκεντρώθηκαν από τα διάφορα σημεία της Αττικής στο Μενίδι, στις 24 Απριλίου το απόγευμα. Τα χαράματα της 25^ης Απριλίου μπήκαν στην πόλη από την πύλη της Μπουμπουνίστρας. Ο οπλισμός τους ανεπαρκέστατος: αποτελούνταν από σκουριασμένες πιστόλες, φτυάρια, πιρούνες, σούβλες, παλούκια, ρόπαλα και κάθε είδους αιχμηρά αντικείμενα. Από τις περιγραφές του Σουρμελή, προξένων και ξένων περιηγητών μαθαίνουμε ότι οι επαναστάτες μπήκαν στην Αθήνα δυο ώρες πριν ξημερώσει αφού έσφαξαν τους κοιμισμένους φρουρούς. Με αρχηγό τον Μελέτη Βασιλείου, τον Αναγν. Κιουρκατιώτη, τον Γιάννη Ντάβαρη, τους Λεκκαίους, τον φιλικό Δήμο Αντωνίου, μαζί με πολλούς παπάδες, αρματωμένους και ντυμένους με τα άμφιά τους, οι επαναστάτες -αφού ενώθηκαν με τους κατοίκους της Αθήνας- κραύγαζαν «Χριστός Ανέστη» και «Ελευθερία – Ελευθερία», άρχισαν να χτυπούν τις καμπάνες των εκκλησιών και τέλεσαν δοξολογία για την ευλογία των όπλων. Η Αθήνα, αλλά και τα χωριά της Αττικής ύστερα από 252 χρόνια Φραγκοκρατίας και 365 χρόνια Τουρκοκρατίας, 617 χρόνια σκλαβιάς συνολικά, ήταν πλέον ελεύθερα». 

 

Το βιβλίο διατίθεται στο Δημαρχείο Σαρωνικού και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και εντός των ημερών στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.

 

 

Οι πρώτοι νεκροί της χούντας

 

 

 

Μαρία Καλαβρού 

 

 

          Πρώτος νεκρός της δικτατορίας η 24χρονη Μαρία Καλαβρού, που από την οργή της για τα παρελαύνοντα τανκς στην οδό Πατησίων όπου βρίσκονταν με την αδερφή της, μούτζωσε προς ένα από αυτά. Ο ανθυπίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης, έστρεψε τον πυργίσκο του τανκ προς το μέρος της και με μια ριπή από τα πέντε μέτρα, την έριξε νεκρή!

 

Η αδερφή της περιγράφοντας την σκηνή, αναφέρει: «Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά όταν έσκυψα είδα τα αίματα». 

 

Όταν δολοφόνησε την Μαρία Καλαβρού, ο Ιωάννης Αλμπάνης ήταν ανθυπίλαρχος. Το τέλος της δικτατορίας τον βρήκε ίλαρχο. Η ποινή που του επιβλήθηκε πρωτόδικα ήταν 5,5 έτη, ενώ μετά την αναίρεση και την επανάληψη της δίκης το 1977 μειώθηκε σε μόλις τρία έτη. 

 

 

Βασίλης Πεσλής 

 

      Την ίδια μέρα, την ημέρα της επιβολής της δικτατορίας έπεφτε νεκρός και ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής. Βρισκόταν ανάμεσα σε αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί στην πλατεία Αττικής για να μάθει τι συνέβαινε θορυβημένος από την παρέλαση των τανκς στο κέντρο της πόλης.

 

Ένας πυροβολισμός του λοχία Λυμπέρη Ανδρικόπουλο, διέλυσε το συγκεντρωμένο πλήθος. Πίσω έμεινε μόνο το άψυχο κορμί του 15χρονου. Ο πυροβολισμός τον είχε βρει στο κεφάλι, σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Δημήτρη Τελώνη. Ένας άλλος αυτόπτης, δήλωσε πως όταν ρώτησε τον Ανδρικόπουλο γιατί σκότωσε το παιδί, ισχυρίστηκε: «Με έβρισε, με αποκάλεσε μαλάκα».

 

Ο ιατροδικαστής Αγιουτάντης, συνέταξε μια ψευδή νεκροψία που μιλούσε για εξοστρακισμό της σφαίρας κάτι που στοιχειοθετούσε… ατύχημα. Το παιδί όπως αποδείχθηκε περίτρανα, είχε δεχτεί ευθεία βολή...

 

Οι ευθύνες του ιατροδικαστή στην δίκη του 1976 είχαν ήδη παραγραφεί, ενώ ο Ανδρικόπουλος που το τέλος της χούντας τον βρήκε αστυφύλακα στον Πειραιά, καταδικάστηκε σε μόλις 8 χρόνια κάθειρξη

 

Παναγιώτης Ελής 

 

      Ο αριστερός αντιστασιακός και Μακρονησιώτης, Παναγιώτης Ελής, είναι η πρώτη αμιγώς πολιτική δολοφονία της Χούντας. Προγραμμένος από τον μηχανισμό των Συνταγματαρχών, συλλαμβάνεται με την επιβολή της δικτατορίας, την 21 Απριλίου. Μαζί με 700 ακόμα Αριστερούς πολίτες, οδηγούνται στον Ιππόδρομο στο Φαληρικό Δέλτα. 

Αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας τέσσερις μέρες μετά την σύλληψη, ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, ο οποίος περιγράφει το περιστατικό στο βιβλίο του «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου». 

 

«... Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές.

 

-Τροχάδην! του φώναξε.

 

Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια. 

-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά. 

 

-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; Λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξαλλος καταφέρνει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι...... 

 

Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος.

 

Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος... » 

 

 

 

 

"Οι πρώτοι νεκροί", το ποίημα του Αλέκου Παναγούλη, που έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη:

 

 

Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.

«Επί ασπαλάθων»

 

 

 

 

  «Επί ασπαλάθων»

 

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.- 

Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

 

Γιώργος Σεφέρης, 31 Μαρτίου 1971 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     Ο ασπάλαθος είναι είδος θάμνου με πολλά αγκάθια, που ανθίζει την Άνοιξη και τα άνθη του έχουν έντονο κίτρινο χρώμα. Οι αρχαίοι πίστευαν, ότι με τους ασπαλάθους χτυπούσαν και τιμωρούσαν τους τυράννους στον Άδη. 

Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, το «Επί Ασπαλάθων». Γραμμένο την περίοδο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, το συγκεκριμένο ποίημα επικοινωνεί με τον πλατωνικό λόγο περί τιμωρίας των τυράννων στον Κάτω κόσμο (Πολιτεία 614 κ.ε.) και συγκεκριμένα για την τιμωρία που αναμένει τον τύραννο Αρδιαίο.

Η εικόνα του τυράννου που γδέρνεται ζωντανός και ξεσκίζεται πάνω στα αγκάθια των ασπαλάθων είναι εξαιρετικά βίαιη και αποκαλύπτει την ένταση της οργής που αισθάνεται ο ποιητής, για αυτούς που τόλμησαν να στραγγαλίσουν την ελευθερία του ελληνικού λαού....

 

 

 

 

 

 

 

Νίγηρας: Τουλάχιστον 20 παιδιά κάηκαν σε βρεφονηπιακό σταθμό

 

Τα πρόχειρα σχολικά καταλύματα, κατεστραμμένα από τη φωτιά...

 

      Τουλάχιστον είκοσι παιδιά έχασαν τη ζωή τους, χτες, όταν πήραν φωτιά σχολικά κτίρια με ψάθινες στέγες στη Νιαμέι, ανακοίνωσε ο διοικητής του πυροσβεστικού σώματος του Νίγηρα, μιλώντας στη δημόσια τηλεόραση. Όπως δήλωσε, 21 σχολικά κτίρια είναι φτιαγμένα από εύφλεκτα υλικά. Οι πυροσβέστες επενέβησαν γρήγορα, η φωτιά κατασβέστηκε, αλλά η θερμική ισχύς της πυρκαγιάς ήταν τεράστια, επεκτάθηκε σε πολλά κτίρια και τα παιδιά δεν μπόρεσαν να βγουν έγκαιρα. Τα αίτια της πυρκαγιάς είναι ακόμη άγνωστα. 

Τον τόπο της τραγωδίας επισκέφθηκαν ο πρωθυπουργός της χώρας και μέλη της κυβέρνησης και εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους στους γονείς.

 

 

          Αντί για αίθουσες, υπόστεγα με ψάθινες στέγες

 

 

       Στο Νίγηρα -  μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο - για να αντιμετωπίσουν την ανεπάρκεια σχολικών κτιρίων, οι Αρχές κατασκευάζουν υπόστεγα με ψάθινες στέγες για να γίνονται μαθήματα ακόμα και με τα παιδιά καθισμένα στο έδαφος.

 

Οι πυρκαγιές σε αυτού του είδους τους χώρους, κατασκευασμένους με εξαιρετικά εύφλεκτα υλικά, είναι συχνές. Καθώς δεν υπήρχαν έξοδοι κινδύνου στον χώρο όπου λειτουργεί σχολείο και βρεφονηπιακός σταθμός, πολλοί μαθητές παγιδεύτηκαν και αναγκάστηκαν να σκαρφαλώσουν σε ένα τειχίο για να βγουν. Φυσικά, τα μικρότερα παιδιά του βρεφονηπιακού σταθμού δεν κατάφεραν να βγουν και να σωθούν...

 

 

Πηγή: news247.gr 

Φωτ. από actuniger.com