Ευαγόρας Παλληκαρίδης : Σαν σήμερα...

  

         Ο 18χρονος ελληνοκύπριος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγήθηκε στην αγχόνη από τους Άγγλους αποικιοκράτες, σαν σήμερα, 14 Μαρτίου 1957. Αγωνίστηκε για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση με την Ελλάδα. Ήταν επίσης ποιητής και μέσα από τα ποιήματά του εξέφραζε την μεγάλη του αγάπη για την ελευθερία. 

 

 

                                     Από τα 15 του στον Αγώνα 

 

 

        Γεννήθηκε το 1938 στο χωριό Τσάδα της Πάφου. Μπήκε στον αγώνα από τα μαθητικά του χρόνια. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών κατεβάζει και σχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο.

Δύο χρόνια αργότερα συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη των δικαστηρίων της Πάφου.
Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθη προσπαθώντας να απελευθερώσει συμμαθητή του που είχαν δεμένο και κτυπούσαν δύο Αγγλοι στρατιώτες. Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μέχρι τη δίκη.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών) πήγε αντάρτης στα βουνά της Πάφου.

Το 1956 συλλαμβάνεται πάλι για παράνομο οπλισμό.

 

 

                                        Όρθιος στη δίκη

 

 

    Η δίκη του ξεκινά το Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο:

 

 «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

 

 

Από το φάκελλο των Άγγλων...

      

 

      Καταδικάζεται σε θάνατο και ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από προσωπικότητες σε Ελλάδα και ΗΠΑ, αλλά και από 40 Άγγλους βουλευτές του Εργατικού Κόμματος απορρίπτονται από τον Άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.

Ο ήρωας δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: 

 

«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

 

                                       

 

                                              Προς την αγχόνη...

 

  Η αδελφή του, κ.Μαρούλα Παλληκαρίδη Βρυώνη, θυμάται: « ...Τον βρήκαμε όρθιο στο κελλί του». «Δεν θέλω να κλάψετε .Εγώ πάω στο Θεό..». «Ζητήσαμε από τους φρουρούς ν'  άνοίξουν την πόρτα για να τον αγκαλιάσουμε για τελευταία φορά οι γονείς και τα αδέλφια του. Η απάντηση σκληρή . Δεν επιτρέπεται»!

       Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη, τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα 14 Μαρτίου ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αθανασία. 

Ο τάφος του βρίσκεται στα φυλακισμένα μνήματα στη Λευκωσία. Παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, ο αγώνας του για την ελευθερία της πατρίδας και οι ιδέες του, όπως εκφράζονται μέσα από την ποίησή του:

  «Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά...»

 

 

 

 

 

Πηγή: sansimera.gr,erevos.com, antiparakmi.com