"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη"

Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη, 

Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα, 

Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους 

Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.  

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

Χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη, 

Και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους, 

Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,

Τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια. 

Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.  

Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ‘ναι κι άσπρο, 

Ακίνητ’ όπου κι αν ιδής, και κάτασπρ’ ως τον πάτο,  

Με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα, 

Που ‘χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο. 

Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες;  

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!  

Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,  

Ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,  

Μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,  

Κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.*

*  ΣΟΛΩΜΟΣ:  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ  ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ  Γ΄,  αποσπάσματα  6