Α  ς    φ ρ ό ν τ ι ζ α ν

 

 

       Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

   Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια

  όλα τα χρήματά μου τάφαγε:

     αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

    Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

  Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

   (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·

  τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).

  Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

        κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

  Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·

     κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

                του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

   ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

             να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

  Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

  τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

 αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

  Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

  Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

  για το αψήφιστο της εκλογής.

         Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

           Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

           Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

      Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

        να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

        Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν»




                                                  ------------------





      Ο Μέγας Αλεξανδρινός δεν έχει ανάγκη βέβαια από ένα Έτος Καβάφη για να τον θυμηθούμε και να τον ανασύρουμε από τη λήθη. Έχει πλέον υπερβεί τα όρια της Αλεξάνδρειας, της εποχής του και της ελληνικής γλώσσας και έχει γίνει κτήμα της οικουμένης. 

      Όσο και αν πολλοί τον θεωρούν κυρίως μέγιστο ερωτικό ποιητή, ο Κωνσταντίνος Καβάφης  υπήρξε πάνω απ' όλα, σπουδαίος εκφραστής μιας εικόνας παρακμής στην κοινωνία της εποχής του.

Τον αφορά ο εκφυλισμός του δημόσιου βίου, η διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός των ηγετών, που διαπερνά και τους ίδιους τους πολίτες. Η απληστία για δόξα, δύναμη και χρήμα είναι τα συστατικά του σαθρού οικοδομήματος της κυρίαρχης πολιτικής τάξης.

Στο "Ας φρόντιζαν", ο νέος διολισθαίνει συνειδητά στον καιροσκοπισμό, στον κυνισμό και στην ανηθικότητα. Είναι ακριβώς τα στοιχεία που διακρίνουμε γύρω μας σήμερα, ζώντας σε μια εποχή αντίστοιχης κοινωνικής παρακμής...