Αριστέα Μπουγάτσου

      Μια αλύγιστη, γενναία, τίμια φωνή σίγησε για πάντα. H δημοσιογράφος Αριστέα Μπουγάτσου, άφησε την τελευταία της πνοή στα 49 της χρόνια.

Θα μείνει γνωστή για τις μεγάλες και αποκαλυπτικές δημοσιογραφικές επιτυχίες της (SIEMENS, PROTON BANK κ.ά.) και τον ασυμβίβαστο και χαλύβδινο χαρακτήρα της.

Tίμησε τη δημοσιογραφία, πολέμησε πολλές φορές για την ανεξαρτησία της και δε δίστασε ποτέ να τα βάλει με διεφθαρμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες, αποκαλύπτοντας με ακρίβεια την   π ο ρ ε ί α     τ ο υ     χ ρ ή μ α τ ο ς. 

Είχε εργαστεί στον Επενδυτή, στην Καθημερινή, στο ραδιόφωνο του Σκάι και στην Ελευθεροτυπία.

       Παρόλο που είχε συνδέσει το όνομά της με αποκαλύψεις μεγάλων σκανδάλων όπως, της Siemens, του Βατοπεδίου, των υποκλοπών και της υπόθεσης Λαυρεντιάδη  η Αριστέα Μπουγάτσου ήταν πάντα χαμηλών τόνων. Σπάνιες ήταν και οι συνεντεύξεις που έδινε η ίδια. Κάποια σημεία από τη συνέντευξή της στην εφημερίδα «Lifo», το Νοέμβριο του 2008 ( http://www.lifo.gr/mag/features/1041 ):

 

- Για τις αγωγές που είχαν γίνει εναντίον της, έλεγε: « Αν άθροιζα τις αγωγές, κόντευαν το ΑΕΠ της χώρας. Είναι μια μέθοδος που έχει γίνει πλέον βιομηχανία για να συνετίζεται κάποιος».

- Δε συμβιβάστηκε ποτέ, ούτε ακολούθησε το παράδειγμα άλλων δημοσιογράφων, που αντί να επιτελούν το καθήκον τους, πρότασσαν «προσωπικές φιλίες, γνωριμίες, κομματικές πεποιθήσεις, σχέσεις με επιχειρηματίες και πολιτικούς». 

- Έλεγε ότι δεν είχε το αίσθημα του φόβου. «Μου είναι άγνωστο», υποστήριζε. Όσο για τις απειλές, παραδεχόταν ότι είχαν απειλήσει άγνωστοι τη ζωή της, όμως δεν είχε καταφύγει ποτέ στην αστυνομία: «Σε καμμία περίπτωση. Για να γίνω κι εγώ σούργελο;».

- Αναφερόμενη στην κρίση, που τότε ήταν στην αρχή της, έλεγε: «Εγώ πάντα πίστευα ότι υπάρχει κρίση των λαών και των φτωχών. Τώρα θα ζήσουμε κάτι που δεν έχουμε δει εδώ και έναν αιώνα τουλάχιστον: την κρίση των πλουσίων».

 

     Σύμφωνα με την τελευταία της επιθυμία, δε θα τελεσθεί κηδεία και η σορός της θα αποτεφρωθεί.

10.2.2013 | 19:34 Τι θα απομείνει άραγε από την ακεραιότητα της Αριστέας Μπουγάτσου; Ένα κείμενο με αφορμή το θάνατο της δημοσιογράφου ΣΧΟΛΙΑ (0) 6 Εικόνα απο το φιλμ του Αντονιόνι "Επάγγελμα Ρεπόρτερ" Εικόνα απο το φιλμ του Αντονιόνι "Επάγγελμα Ρεπόρτερ" Διάβασα σήμερα μια συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου και της Θέκλας Τσελεπή στον Αντώνη Μποσκοϊτη - μιλούσαν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο σε ένα παλιό τεύχος του «Οδός Πανός». Λέει ο Πουλικάκος για τον Σιδηρόπουλο και την στάση που κρατούσαν αρκετοί απέναντι του: «Κανένας δεν θέλει κανέναν που να κάνει σωστά τη δουλειά του ή που ξεφεύγει με τις πράξεις του από τα τετριμμένα . Φροντίζουν να τον καταστήσουν γραφικό και άρα ακίνδυνο στα μάτια των πολλών». Για να προσθέσει μετά η Θέκλα Τσελεπή: « Μιλάω για το πώς κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζονται μετά θάνατον ενώ όσο είναι εν ζωή απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται. Και δε λέω ότι αναγνωρίζονται από τις μεταγενέστερες γενιές, από ανθρώπους δηλαδή που ούτως ή άλλως δεν είχαν την ευκαιρία να τους γνωρίσουν, αλλά από ανθρώπους σύγχρονους, των καιρών τους, που τους έφτυναν». Διαβάζοντας αυτά τα λόγια μου ήρθε στο μυαλό η ανακοίνωση του θανάτου της δημοσιογράφου Αριστέας Μπουγάτσου. Υπήρξε και αυτή ένας άνθρωπος που έκανε σωστά την δουλειά της, ακέραιος, που το ίδιο το σύστημα την έφτυσε (σ.σ πως μπορείς αλλιώς να εξηγήσεις την ανεργία της τον τελευταίο καιρό;). Βέβαια από τα κομμάτια του Σιδηρόπουλου μέχρι τiς αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα επιχειρηματιών η απόσταση είναι τεράστια. Ενώνονται όμως με μια νοητή γραμμή. Αυτή της συνέπειας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και στην δουλειά που έχεις αναλάβει. Δυστυχώς όμως για την δημοσιογραφία δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε η «μετά θάνατον αναγνώριση» της Μπουγάτσου. Δυστυχώς τα σπουδαία ρεπορτάζ και οι μεγάλες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις ξεχνιούνται. Σε είκοσι χρόνια το όνομα "Κόκκαλης" και το όνομα «Λαυρεντιάδης», μαζί με τις αποκαλύψεις του γενναίου της ρεπορτάζ θα έχουν ξεχαστεί. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να έχει εμπνεύσει όσους περισσότερους νέους δημοσιογράφους γίνεται, με τον επαγγελματισμό της. Θα είναι ένα είδος αθανασίας και αυτό. Υ. Γ Το ίντερνετ ανέδειξε το θέμα του θανάτου της. Η τηλεόραση το έθαψε ή το πέρασε στα μικρά. Στο «κουτί» πάντα μετρούσε το πόσο αναγνωρίσιμος είσαι και όχι τι έχεις προσφέρει πραγματικά. Αναμενόμενο. Πηγή: www.lifo.gr

10.2.2013 | 19:34 Τι θα απομείνει άραγε από την ακεραιότητα της Αριστέας Μπουγάτσου; Ένα κείμενο με αφορμή το θάνατο της δημοσιογράφου ΣΧΟΛΙΑ (0) 6 Εικόνα απο το φιλμ του Αντονιόνι "Επάγγελμα Ρεπόρτερ" Εικόνα απο το φιλμ του Αντονιόνι "Επάγγελμα Ρεπόρτερ" Διάβασα σήμερα μια συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου και της Θέκλας Τσελεπή στον Αντώνη Μποσκοϊτη - μιλούσαν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο σε ένα παλιό τεύχος του «Οδός Πανός». Λέει ο Πουλικάκος για τον Σιδηρόπουλο και την στάση που κρατούσαν αρκετοί απέναντι του: «Κανένας δεν θέλει κανέναν που να κάνει σωστά τη δουλειά του ή που ξεφεύγει με τις πράξεις του από τα τετριμμένα . Φροντίζουν να τον καταστήσουν γραφικό και άρα ακίνδυνο στα μάτια των πολλών». Για να προσθέσει μετά η Θέκλα Τσελεπή: « Μιλάω για το πώς κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζονται μετά θάνατον ενώ όσο είναι εν ζωή απαξιώνονται και περιθωριοποιούνται. Και δε λέω ότι αναγνωρίζονται από τις μεταγενέστερες γενιές, από ανθρώπους δηλαδή που ούτως ή άλλως δεν είχαν την ευκαιρία να τους γνωρίσουν, αλλά από ανθρώπους σύγχρονους, των καιρών τους, που τους έφτυναν». Διαβάζοντας αυτά τα λόγια μου ήρθε στο μυαλό η ανακοίνωση του θανάτου της δημοσιογράφου Αριστέας Μπουγάτσου. Υπήρξε και αυτή ένας άνθρωπος που έκανε σωστά την δουλειά της, ακέραιος, που το ίδιο το σύστημα την έφτυσε (σ.σ πως μπορείς αλλιώς να εξηγήσεις την ανεργία της τον τελευταίο καιρό;). Βέβαια από τα κομμάτια του Σιδηρόπουλου μέχρι τiς αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα επιχειρηματιών η απόσταση είναι τεράστια. Ενώνονται όμως με μια νοητή γραμμή. Αυτή της συνέπειας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και στην δουλειά που έχεις αναλάβει. Δυστυχώς όμως για την δημοσιογραφία δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε η «μετά θάνατον αναγνώριση» της Μπουγάτσου. Δυστυχώς τα σπουδαία ρεπορτάζ και οι μεγάλες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις ξεχνιούνται. Σε είκοσι χρόνια το όνομα "Κόκκαλης" και το όνομα «Λαυρεντιάδης», μαζί με τις αποκαλύψεις του γενναίου της ρεπορτάζ θα έχουν ξεχαστεί. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να έχει εμπνεύσει όσους περισσότερους νέους δημοσιογράφους γίνεται, με τον επαγγελματισμό της. Θα είναι ένα είδος αθανασίας και αυτό. Υ. Γ Το ίντερνετ ανέδειξε το θέμα του θανάτου της. Η τηλεόραση το έθαψε ή το πέρασε στα μικρά. Στο «κουτί» πάντα μετρούσε το πόσο αναγνωρίσιμος είσαι και όχι τι έχεις προσφέρει πραγματικά. Αναμενόμενο. Πηγή: www.lifo.gr