Μοιρολόϊ με κλαρίνο για τους άταφους νεκρούς του '40

                           ἔνθα σ᾿ ἔπειτα, ἄναξ, κέλομαι μνήσασθαι ἐμεῖο.

                           μή μ᾿ ἄκλαυτον ἄθαπτον ἰὼν ὄπιθεν καταλείπειν

                           νοσφισθείς, μή τοί τι θεῶν μήνιμα γένωμαι

                           ......ἐσσομένοισι πυθέσθαι...

                                                                (Λ της Οδύσσειας 74-75, ο Ελπήνωρ)

 

 

                                      Μετάφραση:        

     

                          παρακαλώ σε, ώ βασιλιά, θυμήσου με σα φτάσεις,

                          μη φύγεις κι άκλαυτο, άθαφτο μ' αφήσεις εκεί πέρα,

                          και γίνω αιτία να οργιστεί κανένας θεός μαζί σου

                          .....που κι οι μελλούμενες γενιές να με θυμούνται....

                                                
   

Οκτώ χιλιάδες άταφοι ήρωες του ελληνοαλβανικού μετώπου περιμένουν ακόμη…

      Η ταφή των νεκρών ήταν πανελλήνιος νόμος. Το 406 π.χ. οι Αθηναίοι στρατηγοί στην ναυμαχία των Αργινουσών, παρά την ένδοξη νίκη τους κατά των Λακεδαιμονίων καταδικάστηκαν σε θάνατο, επειδή δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς τους.

      Κάτι ανάλογο όμως δεν έγινε με τους Έλληνες νεκρούς του ελληνοϊταλικού πολέμου, του έπους του 1940-41. Έτσι, οκτώ χιλιάδες νεκροί ήρωες έμειναν άταφοι ή πρόχειρα θαμμένοι στην Αλβανία. Το ελληνικό κράτος, αδιαφόρησε για αυτούς, τη στιγμή, που το ιταλικό κράτος, μερίμνησε και μετέφερε τους νεκρούς του από το 1962.

      Το άθλιο μεταπολεμικό μας κράτος  θεώρησε ότι το εθνικό μας χρέος εκπληρώνεται μόνο με παρελάσεις και πανηγυρικούς και σιωπά  για  το  διαρκές  ά γ ο ς   της μη ταφής των πεσόντων...