Είναι η σύγχρονη "κάθοδος των μυρίων" προς στην Ευρώπη... Πρόσφυγες...
Αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων αφήνουν τις πατρίδες τους, θεωρώντας, πως είναι πιο ασφαλής για τα παιδιά τους μια βάρκα, παρά η στεριά όπου κατοικούσαν πριν*.
Και η οδύσσεια συνεχίζεται..
Έστω και αν η υποδοχή δεν είναι πάντα η αναμενόμενη.
Έστω και αν τους "υποδέχονται" με συρματοπλέγματα...
με τις κάνες των όπλων προτεταμένες και με γκλομπς....
Όμως μάταιη η απώθηση, γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον απελπισμένο, από το να αναζητήσει καλύτερη μοίρα...
Άλλωστε, επιστροφή δεν υπάρχει πλέον για τον πρόσφυγα. Θα αγωνισθεί με κάθε τρόπο...
Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου αυτό. Γιατί το επιβεβαιώνει και η Ιστορία. Γιατί όλοι, μα όλοι, από κάπου ήρθαμε. Είτε εμείς είτε οι γονείς μας είτε οι προγονοί μας, ακόμα και στο βάθος χιλιετιών, από κάπου ήρθαμε.
Οι Ευρωπαίοι δυσανασχετούν για την "εισβολή" αυτών των απελπισμένων στις τακτοποιημένες κοινωνίες τους. Όμως "ξεχνούν", πως πριν έρθουν οι πρόσφυγες, απρόσκλητοι, είχαν "επισκεφθεί" απρόσκλητοι, πρώτα εκείνοι τις χώρες των προσφύγων με διάφορα προσχήματα.
Τώρα, ειδικά η βόρεια και η κεντρική Ευρώπη προσπαθεί να αντιμετωπίσει το προσφυγικό φορώνας φιλάνθρωπο προσωπείο και συγχρόνως αναζητώντας τρόπους ...επαναπροώθησης οπουδήποτε, ακόμη και στις χώρες της νότιας Ευρώπης, αλλά χωρίς να αγγίζει τη ρίζα του κακού.
Όμως η διάλυση του Ιράκ, της Λιβύης, η κατάσταση στη Συρία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, λένε πολλά....
Πολλοί από τους απελπισμένους βέβαια, δε φτάνουν ποτέ στη Γη της Επαγγελίας...
Το όνειρο μιας καλύτερης ζωής σταματά απότομα σε κάποια ακτή της Μεσογείου...
*Από το στίχο ποιήματος της βραβευμένης Σομαλής ποιήτριας Warsan Shire, που απήγγειλε ο σπουδαίος Βρεττανός ηθοποιός Μπένετικτ Κάμπερμπατς στη διαμαρτυρία του εναντίον της βρεττανικής κυβέρνησης για το προσφυγικό:
“Νo one puts their children in a boat / unless the water is safer than the land” (κανείς δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, παρά μόνον αν το νερό είναι ασφαλέστερο από τη στεριά").
HOME,
ΑπάντησηΔιαγραφήby Warsan Shire
no one leaves home unless
home is the mouth of a shark.
you only run for the border
when you see the whole city
running as well.
your neighbours running faster
than you, the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind
the old tin factory is
holding a gun bigger than his body,
you only leave home
when home won't let you stay.
no one would leave home unless home
chased you, fire under feet,
hot blood in your belly.
it's not something you ever thought about
doing, and so when you did -
you carried the anthem under your breath,
waiting until the airport toilet
to tear up the passport and swallow,
each mouthful of paper making it clear that
you would not be going back.
you have to understand,
NO ONE PUTS THEIR CHILDREN IN A BOAT
UNLESS THE WATER IS SAFER THAN THE LAND.
who would choose to spend days
and nights in the stomach of a truck
unless the miles travelled
meant something more than journey.
no one would choose to crawl under fences,
be beaten until your shadow leaves you,
raped, then drowned, forced to the bottom of
the boat because you are darker, be sold,
starved, shot at the border like a sick animal,
be pitied, lose your name, lose your family,
make a refugee camp a home for a year or two or ten,
stripped and searched, find prison everywhere
and if you survive
and you are greeted on the other side
with
go home blacks, refugees
dirty immigrants, asylum seekers
sucking our country dry of milk,
dark, with their hands out
smell strange, savage -
look what they've done to their own countries,
what will they do to ours?
the dirty looks in the street
softer than a limb torn off,
the indignity of everyday life
more tender than fourteen men who
look like your father, between
your legs, insults easier to swallow
than rubble, than your child's body
in pieces - for now, forget about pride
your survival is more important.
i want to go home,
but home is the mouth of a shark
home is the barrel of the gun
and no one would leave home
unless home chased you to the shore
unless home tells you to
leave what you could not behind,
even if it was human.
no one leaves home until home
is a damp voice in your ear saying
leave, run now, i don't know what
i've become.
Η καλύτερη υποδοχή από τους Δανούς, που θέλουν να κατασχουν τα τιμαλφή των προσφύγων!!!! Δηλαδή τι τιμαλφή κουβαλάνε μαζί τους οι ταλαίπωροι αυτοί; Πλάκες χρυσού ή ρόλεξ; Έγιναν ρεζίλι για την ηλιθιότητά τους και για το ότι θέλανε να αντιγράψουν κάτι αντίστοιχο που έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους!
ΑπάντησηΔιαγραφή