Είναι η σύγχρονη "κάθοδος των μυρίων" προς στην Ευρώπη... Πρόσφυγες...
Αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων αφήνουν τις πατρίδες τους, θεωρώντας, πως είναι πιο ασφαλής για τα παιδιά τους μια βάρκα, παρά η στεριά όπου κατοικούσαν πριν*.
Και η οδύσσεια συνεχίζεται..
Έστω και αν η υποδοχή δεν είναι πάντα η αναμενόμενη.
Έστω και αν τους "υποδέχονται" με συρματοπλέγματα...
με τις κάνες των όπλων προτεταμένες και με γκλομπς....
Όμως μάταιη η απώθηση, γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον απελπισμένο, από το να αναζητήσει καλύτερη μοίρα...
Άλλωστε, επιστροφή δεν υπάρχει πλέον για τον πρόσφυγα. Θα αγωνισθεί με κάθε τρόπο...
Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου αυτό. Γιατί το επιβεβαιώνει και η Ιστορία. Γιατί όλοι, μα όλοι, από κάπου ήρθαμε. Είτε εμείς είτε οι γονείς μας είτε οι προγονοί μας, ακόμα και στο βάθος χιλιετιών, από κάπου ήρθαμε.
Οι Ευρωπαίοι δυσανασχετούν για την "εισβολή" αυτών των απελπισμένων στις τακτοποιημένες κοινωνίες τους. Όμως "ξεχνούν", πως πριν έρθουν οι πρόσφυγες, απρόσκλητοι, είχαν "επισκεφθεί" απρόσκλητοι, πρώτα εκείνοι τις χώρες των προσφύγων με διάφορα προσχήματα.
Τώρα, ειδικά η βόρεια και η κεντρική Ευρώπη προσπαθεί να αντιμετωπίσει το προσφυγικό φορώνας φιλάνθρωπο προσωπείο και συγχρόνως αναζητώντας τρόπους ...επαναπροώθησης οπουδήποτε, ακόμη και στις χώρες της νότιας Ευρώπης, αλλά χωρίς να αγγίζει τη ρίζα του κακού.
Όμως η διάλυση του Ιράκ, της Λιβύης, η κατάσταση στη Συρία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, λένε πολλά....
Πολλοί από τους απελπισμένους βέβαια, δε φτάνουν ποτέ στη Γη της Επαγγελίας...
Το όνειρο μιας καλύτερης ζωής σταματά απότομα σε κάποια ακτή της Μεσογείου...
*Από το στίχο ποιήματος της βραβευμένης Σομαλής ποιήτριας Warsan Shire, που απήγγειλε ο σπουδαίος Βρεττανός ηθοποιός Μπένετικτ Κάμπερμπατς στη διαμαρτυρία του εναντίον της βρεττανικής κυβέρνησης για το προσφυγικό:
“Νo one puts their children in a boat / unless the water is safer than the land” (κανείς δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, παρά μόνον αν το νερό είναι ασφαλέστερο από τη στεριά").