Το τραίνο των Τεμπών, η άλλη Ελλάδα

 

 

*

  

 

 Από τη μία, η "λαμπερή" Ελλάδα των πολυτελών resorts, των απανταχού airnb, των boutique hotels. Η "ισχυρή" Ελλάδα των Rafale και των Leopards. 

 

Από την άλλη, η Ελλάδα της ρεμούλας, της διαφθοράς, των ράντσων, η Ελλάδα των ιδιωτικoποιήσεων των βασικών δομών, ακόμα και των πολιτιστικών μνημείων. 

Η Ελλάδα του σταθμάρχη της ...Θυμαριάς εν έτει 2023!

 

Σημασία έχει η κερδοφορία και μόνον αυτή:

 

 

  

 

       Διαχρονικές παθογένειες, που τα τελευταία χρόνια οξύνθηκαν με, θεσμοθετημένες πια, πολιτικές άκρατης παράδοσης σε ιδωτικά funds, κάτω από τους νόμους της αγοράς. Mιας αγοράς αδυσώπητης όμως. Λες και μπορεί να ασκηθεί κοινωνική πολιτική με αυτούς τους όρους! 

 

Δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί δεν ελήφθησαν υπόψιν ούτε οι καταγγελίες των εργαζομένων για  τραίνα του θανάτου ούτε καν η δρομολογημένη παραπομπή μας από την Κομισιόν, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους!

 

Και τώρα, τί;

"Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τραίνου μες στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση ‒ω μη μιλάτε‒ ίσως να μην ξημερώσει πια"**

 

 

*Το έργο είναι του Δημήτρη Αστερίου (Αbaba Asteriou) 

https://www.facebook.com/photo/?fbid=1391645254940482&set=a.553818052056544

 

**Τάσου Λειβαδίτη, "Το τραίνο των 12", "Ποιήματα", εκδόσεις Ενδυμίων, 2018