Διονυσίου Σολωμού, "Η ημέρα της Λαμπρής"

 

 

 

                                 

                                    Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

 

 

                                      «Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε                                 

                                       της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, 

                                       σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε 

                                       τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη 

                                       και από κει κινημένο αργοφυσούσε 

                                       τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, 

                                       που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα∙

                                       Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα...»

 

                                        Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

                                        όλοι, μικροί μεγάλοι ετοιμαστείτε∙

                                        μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

                                        με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε∙

                                        ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες

                                        ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε∙

                                        φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

                                        πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.

 

                                         Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

                                         και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες∙

                                         γλυκόφωνα κοιτώντας τες ζωγραφισμένες εικόνες,                                          ψάλλουνε οι ψαλτάδες∙

                                         λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι,

                                         από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες∙

 

                                          κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι,

                                          οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

 

                                          Βγαίνει, γιατί στα σωθικά του ανάφτει,

                                          και για πρώτο απαντά τον νεκροθάφτη.

 

                                          Κανείς δεν του μιλεί, και δεν του δίνει

                                          το φιλί το γλυκό που φέρνει ειρήνη.

 

                                          Πάντα χτυπάει, σαν νάλπιζε εκεί κάτω

                                          ν’ αγροικηθεί στης κόλασης τον πάτο.*

*από το (ανολοκλήρωτο) ποιητικό αφήγημα, "Ο Λάμπρος" (1824-1834)