«Επί ασπαλάθων»

 

 

 

 

 

  «Επί Ασπαλάθων»

 

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.- 

Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

Γιώργος Σεφέρης, 31 Μαρτίου 1971 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     Ο ασπάλαθος είναι είδος θάμνου με πολλά αγκάθια, που ανθίζει την Άνοιξη και τα άνθη του έχουν έντονο κίτρινο χρώμα. Οι αρχαίοι πίστευαν, ότι με τους ασπαλάθους χτυπούσαν και τιμωρούσαν τους τυράννους στον Άδη. 

Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, το «Επί Ασπαλάθων». Γραμμένο την περίοδο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, το συγκεκριμένο ποίημα επικοινωνεί με τον πλατωνικό λόγο περί τιμωρίας των τυράννων στον Κάτω κόσμο (Πολιτεία 614 κ.ε.) και συγκεκριμένα για την τιμωρία που αναμένει τον τύραννο Αρδιαίο.

Η εικόνα του τυράννου που γδέρνεται ζωντανός και ξεσκίζεται πάνω στα αγκάθια των ασπαλάθων είναι εξαιρετικά βίαιη και αποκαλύπτει την ένταση της οργής που αισθάνεται ο ποιητής, για αυτούς που τόλμησαν να στραγγαλίσουν τις ελευθερίες του ελληνικού λαού....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)