Πανόραμα ταινιών του Φασμπίντερ, το Δεκέμβριο στην Αθήνα

   

   Από τις 8 - 21 Δεκεμβρίου 2016, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στην αίθουσα του Ινστιτούτου Goethe της Αθήνας, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Rainer Werner Fassbinder), o σημαντικότερος και πιο ριζοσπαστικός δημιουργός του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου πρωταγωνιστεί σε ένα άκρως επίκαιρο αφιέρωμα, με τις 23 καλύτερες ταινίες του σε αποκατεστημένες κόπιες και με την παρουσία πλήθους ξένων και Ελλήνων καλεσμένων.

 

O Φασμπίντερ, μέσα σε 15 μόλις χρόνια και μέχρι τον πρόωρο θάνατό του κατόρθωσε να γυρίσει 41 μεγάλου μήκους ταινίες, 3 μικρού μήκους και 3 τηλεοπτικές σειρές, δουλεύοντας παράλληλα ως θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, παραγωγός, οπερατέρ, συνθέτης, μοντέρ και σκηνογράφος και αφήνοντας πίσω του ένα έργο πολυσχιδές, θαρραλέο και ολότελα μοντέρνο.

Κατόρθωσε να μεταμορφώσει τα ανοιχτά τραύματα της μεταπολεμικής Γερμανίας σε μερικές από τις πιο συνταρακτικές και ανθρώπινες κινηματογραφικές αφηγήσεις με τις αφοπλιστικές ιστορίες απλών και καθημερινών ηρώων, που απεγνωσμένα ζητούν μια θέση σε ένα σκληρό και ελάχιστα φιλόξενο κόσμο.

 

 

"Ο καυγατζής"

 

 

Πριν από κάθε προβολή, ένας επώνυμος (και συχνά απρόσμενος) καλεσμένος, που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το έργο του Φασμπίντερ, θα αναλάβει να περιηγήσει το κοινό στο μοναδικό σύμπαν του σκηνοθέτη. Το αφιέρωμα θα τιμήσουν με την παρουσία τους και δυο από τις πιο εμβληματικές φιγούρες των ταινιών του: Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Χάρι Μπέαρ, συνάδελφος του Φασμπίντερ από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι το τέλος της και η Μάργκιτ Κάρστενσεν, η θρυλική πρωταγωνίστρια της ταινίας «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ».

 

 

"Berliner Alexanderplatz"

 

 Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει συζήτηση αφιερωμένη στην καλλιτεχνική κληρονομιά και τον αντίκτυπο που άφησε πίσω του ο Γερμανός σκηνοθέτης, στην οποία θα συμμετάσχουν όχι μόνο οι πρωταγωνιστές του, αλλά και πανεπιστημιακοί, κριτικοί κινηματογράφου και σκηνοθέτες.

 

 

"Ο γάμος της Μαρία Μπράουν"

 

 

Το αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο του, στην Ελλάδα του 2016, μοιάζει πιο επίκαιρο και επείγον από ποτέ. Στο ρευστό περιβάλλον που δημιούργησε στη χώρα η πολύχρονη οικονομική ύφεση και η πολιτική αστάθεια, σ’ έναν κόσμο στον οποίο η μετανάστευση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η μαζική ανασφάλεια και η εκμετάλλευση μονοπωλούν την καθημερινότητα, οι κατατρεγμένοι και περιθωριακοί ήρωες των ταινιών του Φασμπίντερ έρχονται να δώσουν και πάλι μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλοκατανόησης και αγάπης για οτιδήποτε οι περισσότεροι γύρω μας ορίζουν ως «ξένο» και «διαφορετικό», άρα και ύποπτο.

 

 

 

                         ΟI ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ:

• Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο (Liebe ist kälter als der tod, 1969)
• Ο Έλληνας γείτονας (Katzelmacher, 1969)
• Οι θεοί της πανούκλας (Götter der pest, 1970)
• Ο έμπορος των τεσσάρων εποχών (Händler der vier jahreszeiten, 1971)
• Φυλαχτείτε από την ιερή πόρνη (Warnung von einen heiligen nutte, 1971)
• Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ (Die bitteren tränen der Petra von Kant,1972)
• Ενσύρματος κόσμος (Welt am dracht, 1973) *
• Έφι Μπριστ (Fontane Effi Briest, 1974)
• Ο φόβος τρώει τα σωθικά (Angst essen seele Auf, 1974)
• Μάρθα (Martha, 1974)
• Το παιχνίδι της τύχης (Fraustrecht der freiheit, 1975)
• Η Μάνα Κιούστερς ανεβαίνει στον ουρανό (Mutter Küsters fahrt zum himmel, 1975)
• Το μόνο που θέλω είναι να με αγαπάτε (Ich wil doch nur, das ihr mich liebt, 1976)
• Κινέζικη ρουλέτα (Chinesisches roulette, 1976)
• Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια (In einem jahr mit 13 monden, 1978)
• Απόγνωση (Despair, 1978)
• Η τρίτη γενιά (Die dritte generation, 1979)
• Ο γάμος της Μαρία Μπράουν (Die ehe der Maria Braun, 1979)
• Βερολίνο Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz, 1980)
• Λόλα (Lola, 1981)
• Ο καβγατζής (Querelle, 1982)
• Ο Άλι στον παράδεισο (Ali im paradies, 2011) *
• Φασμπίντερ (Fassbinder, 2015) *

Οι ταινίες με * προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα








Πηγή: huffingtonpost.gr

Ο Φιντέλ πέρασε στην ιστορία...

      Ένας από τους ηγέτες του 20ού αιώνα που διαμόρφωσαν το ιστορικό γίγνεσθαι όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο, αλλά και σε παγκόσμιο, ο Φιντέλ Κάστρο, έφυγε από τη ζωή στα 90 του χρόνια. Κατάφερε, μέσα απο τις πράξεις αλλά και τις αντιφάσεις του, να γίνει παγκόσμιο σύμβολο των αγώνων για ανεξαρτησία, απέναντι σε κάθε είδους αποικιοκρατία.

 

 

 

Ο τίτλος της "Granma" του επίσημου οργάνου του Κ.Κ.της Κούβας, μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Φ. Κάστρο

 

 

                                       638 απόπειρες δολοφονίας από τη CIA!

 

 

Παρά τις αντιξοότητες, το νησί της Καραϊβικής με τα 11 εκατομμύρια κατοίκους, κρατήθηκε συσπειρωμένο, άντεξε και αντιστάθηκε στον οικονομικό στραγγαλισμό. 

 

Ο  "καστρισμός" διατήρησε τη γοητεία του ζωντανού κινήματος στους νέους και στη βάση της κοινωνίας και κυρίως είχε πρωτοφανή απήχηση στις  κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, όπως και στις αναπτυσσόμενες χώρες του υπόλοιπου κόσμου.

Η Κούβα συνέχισε να βοηθά τα απελευθερωτικά κινήματα ανά τον κόσμο αποστέλλοντας στρατό. Έχει στείλει κατά καιρούς 386.000 στρατιώτες στα «καυτά» μέτωπα στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και άλλου είδους βοήθεια, όπως γιατρούς κλπ. 

 

Ο Kάστρο συμμετείχε επίσης ενεργά στο "Κίνημα των Αδεσμεύτων"  με τον Μακάριο, τον Όλαφ Πάλμε, την Ιντίρα Γκάντι κ. ά.

 

 

Με τον Σουηδό Πρωθυπουργό Όλαφ Πάλμε

  

 

         Ιστορική η συνεργασία του κατά τη διάρκεια της κουβανικής επανάστασης και στη διακυβέρνηση της Κούβας, με τον μυθικό Κομμαντάντε, τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αν και θεωρείται από πολλούς, πως έντεχνα και με ιδιαίτερη μαεστρία, ο Φιντέλ τον "απομάκρυνε" από την Κούβα. Ο Τσε συνέχισε τους αγώνες του στη Λατινική Αμερική, με αποτέλεσμα το τέλος του από τη CIA,το 1967 στη Βολιβία...  

 

 

 

                        

 

      

                     Τα επιτεύγματα και η επανάσταση που "θάμπωσε"

 

 

       Ιστορικά, η Κούβα έχει να επιδείξει ένα από τα ψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική μετά την επανάσταση. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν για όλους τους Κουβανούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένης και της τριτοβάθμιας. 

 

Με τον Μαντέλα

 

Η Κούβα έχει υψηλό ποσοστό ιατρικού προσωπικού, με 88.000 γιατρούς και ένα από τα πιο σεβαστά συστήματα υγείας στον κόσμο.  Σύμφωνα μάλιστα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το προσδοκώμενο όριο ζωής και η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα συγκρίνονται με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών του δυτικού κόσμου από το 1957.

Δεν έφθασε ποτέ στο σημείο να κλείσει τα σύνορά της ούτε απέκοψε τις επικοινωνίες και συγκοινωνίες με τον υπόλοιπο κόσμο. Αντίθετα, η γειτονική υπερδύναμη τα έκλεισε για αυτήν.

   

Όμως ο Φιντέλ, ο επαναστάτης, που στην πορεία έγινε ηγεμόνας καταργώντας τη διεφθαρμένη εξουσία του Μπατίστα και των ολιγαρχών της Κούβας, δεν προχώρησε ποτέ στη δημοκρατική διακυβέρνηση. Το καθεστώς ελέγχεται για τις απαράδεκτες μαζικές διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων. Η επανάσταση δεν ολοκληρώθηκε  και "θάμπωσε" με τα χρόνια. Οι Κουβανοί, δε γεύτηκαν όλα όσα περίμεναν από την  επανάσταση και η χώρα ακόμα και σήμερα συνεχίζει να ψάχνει τις καλύτερες μέρες.

 

 

                                                    Το μέλλον άδηλο

       Η πραγματικότητα παραμένει σκληρή και το μέλλον άδηλο, όχι μόνο για την Κούβα. Ειδικά για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, παρά το ότι έβαλαν τέλος στα αμερικανόφιλα καθεστώτα και ανέδειξαν ηγέτες μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, τα προβλήματα της φτώχειας υπάρχουν ακόμα και οι πολιτικές πιέσεις είναι ασφυκτικές... 

 

Άλλωστε τα μέσα των έξωθεν παρεμβάσεων έχουν αλλάξει. Δεν είναι πάντα απαραίτητη π.χ. μια εισβολή στον κόλπο των Χοίρων, όπως έκαναν για την Κούβα το 1961. 

Σήμερα, εποχή της παγκοσμιοποίησης, προτιμάται ο στραγγαλισμός των οικονομιών με ταυτόχρονη γενναία στήριξη των κυβερνητικών αντιπάλων, που σε συνδυασμό με τη φθορά και τον αυταρχισμό της κάθε εξουσίας δίνουν γρηγορότερα αποτελέσματα και "πριονίζουν" πιο αποτελεσματικά τις καρέκλες λαοπρόβλητων ηγετών....  

 

 

 

Ο επίσημος κατάλογος των νεκρών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973

Ο Ντερτιλής επί το έργον.. "45 χρονών άνθρωπος και τον πέτυχα μιάς" καυχόταν για τη δολοφονία του 20 χρονου Μ. Μυρογιάννη...

Η πρώτη επίσημη καταγραφή των νεκρών εξαιτίας της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, έγινε τον Οκτώβριο του 1974 από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, ο οποίος εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και άλλους 16 αγνώστων στοιχείων.

Τον επόμενο χρόνο ο εισαγγελέας εφετών, Ιωάννης Ζαγκίνης, έκανε λόγο για 23 νεκρούς. Κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε, προστέθηκε ακόμη ένας.

Η έρευνα του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, του ιστορικού Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, που έγινε το 2003 αναφέρει ότι ο αριθμός των επώνυμων νεκρών ανέρχεται σε 24 άτομα και των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16. 

Οι τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο ή κλινική και έχουν πιστοποιηθεί, ανέρχονται σε 1.103, ενώ αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των τραυματιών που δεν έτυχαν καμίας φροντίδας..

Η έρευνα αυτή, αποτελεί μέχρι και σήμερα την πιο εμπεριστατωμένη μελέτη γύρω από το θέμα των νεκρών του τριημέρου 16-17-18 Νοεμβρίου του 1973 και συνάμα την ηχηρότερη απάντηση σε όσους επιμένουν ότι εκείνες τις ημέρες δεν υπήρξαν νεκροί.

 

 

      

     

      Ο πλήρης κατάλογος των 24 τραγικών θυμάτων των γεγονότων του Πολυτεχνείου στους δρόμους της Αθήνας τις μέρες αυτές είτε γύρω είτε και πιο μακριά από το Πολυτεχνείο, έχει ως εξής:

 

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

 

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

 

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

 

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

 

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

 

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

 

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

 

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

 

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

 

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

 

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

 

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

 

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

 

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

 

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

 

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

 

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του. 

 

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του. 

 

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του. 

 

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974. 

 

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν. 

 

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973. 

 

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Άγγελος Μικρώνης του Ιωάννου (εσφαλμένα αναφερόμενος ως Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου), 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Άνω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει ακόμα υπό έρευνα...

 

 

Πηγές: nooz.gr και alphafm.gr

Λέοναρντ Κοέν: Dance me to the end of love...

                           





                       

Για την Αφγανή, που έγινε διάσημη από το National Geographic...

       

 

 

             Είναι πασίγνωστο το εξώφυλλο του National Geographic με το νεαρό κορίτσι από το Αφγανιστάν που το φωτογράφησαν σε ένα καταυλισμό προσφύγων στο Πακιστάν, το 1984. Το πορτραίτο του κοριτσιού με τα υπέροχα πράσινα μάτια και το τρομαγμένο βλέμμα αποτελεί την πιο αναγνωρίσιμη φωτογραφία στην ιστορία του περιοδικού.

 

 

 

 

 

 

Αρκετά χρόνια μετά τη δημοσίευση του εξωφύλλου, ένας φωτογράφος του  National Geographic προσπαθούσε να βρει ποιά ήταν και  τελικά την εντόπισε το 1992. Ήταν η Σαρμπάτ Γκούλα. Τους γονείς της τους είχε χάσει από τα έξι της χρόνια, κατά τη σοβιετική εισβολή στη χώρα της και τώρα είχε ξαναγυρίσει στο Αφγανιστάν. Είχε παντρευτεί έναν φούρναρη από πολύ μικρή και ήταν μάνα τριών κοριτσιών.

Τότε είδε για πρώτη φορά το διάσημο εξώφυλλο με τη δική της φωτογραφία! Ήταν πια γύρω στα 30 και αρκετά ταλαιπωρημένη, αλλά με το ίδιο όμορφο πράσινο βλέμμα...

 

 

 

Το 1992 στα τριάντα της

  

 

 

 

Πρόσφατα η Σαρμπάτ ξαναήρθε στην επικαιρότητα, αφού μάθαμε, ότι συνελήφθη στο Πακιστάν, για κατοχή πλαστής ταυτότητας! Είναι πλέον χήρα και βρέθηκε στο Πακιστάν, ξανά πρόσφυγας, όπως  αναρίθμητοι άλλοι συμπατριώτες της, για αναζήτηση καλύτερης τύχης.   

2016: Η πακιστανική αστυνομία τη φωτογραφίζει ως υπόδικη

Το αδίκημα της Σαρμπάτ επισύρει στο Πακιστάν ποινή 7-14 ετών και μεγάλο πρόστιμο.  Πριν δυο μέρες ανακοινώθηκε  ότι πιθανόν θα αποφυλακιστεί με εγγύηση, προκειμένου να  απελαθεί στο Αφγανιστάν..

 

 

 

 

                             Η δημοσιότητα και το ηθικό μέρος της υπόθεσης

 

 

 

       Η εμβληματική φωτογραφία της έφηβης Σαρμπάτ Γκούλα το 1983, εξακόντισε μεν στα ύψη το τιράζ του National Geographic, αλλά δεν προσέφερε απολύτως τίποτα στο μοντέλο! Η γυναίκα από το Αφγανιστάν είχε τη μοίρα των εκατομμυρίων προσφύγων συμπατριωτών της, με κυνηγητό, καταδίκες, απελάσεις κλπ. 

 

Σε οποιαδήποτε δυτική χώρα η Σαρμπάτ θα είχε γίνει πλούσια από το εξώφυλλο αυτό, που είχε αναδημοσιευτεί κιόλας από το περιοδικό παλαιότερα. Εξακολουθούν μάλιστα οι φωτογράφοι του περιοδικού να αναζητούν το "μύθο" αυτού του εξωφύλλου μέχρι σήμερα, παρακολουθώντας τη ζωή της και φωτογραφίζοντάς την, οργανώνοντας μέχρι και εκθέσεις με φωτογραφίες από τις διάφορες φάσεις της ζωής της!

 

Ο φωτογράφος τού National Geographic ποζάρει στην έκθεση φωτογραφιών της Σαρμπάτ, το 2013

Όμως η Σαρμπάτ από το Αφγανιστάν παραμένει στην ένδεια, στο κυνηγητό και στην απόγνωση. 

Και ανατωτιέται κανείς: Πόσο δίκαιο και ηθικό είναι όλο αυτό; Δεν είναι μόνο ότι η γυναίκα αυτή  δεν κέρδισε τίποτα, αλλά η εκμετάλλευση των φωτογραφιών της συμβάλει  στην προβολή της επιφανειακής πλευράς των πραγμάτων και κυρίως στη συνέχιση της αδιαφορίας μας για τα δεινά στις ζωές των ανθρώπων. Δεινά,  στη δημιουργία των οποίων, εμπλεκόμαστε κατά κύριο λόγο και μεις οι Δυτικοί....