Κώστα Βάρναλη, "Η Μάνα του Χριστού"

 

 

 

 

Η μάνα του Χριστού

 

Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι, 

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει 

και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει. 

— 

 Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα, 

των αλλώνε τα μίση καιρό τήνε θρέφαν, 

κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

 να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!

—

  ....Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου.

 Ανοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις. 

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου, 

δε μιλάς, δεν κοιτάς πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

—

....Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη. 

Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη, 

κι όσο ο γήλιος να πέση και νά ‘ρθη το δείλι,

το σταυρό σου καρφώσαν κι’ οχτροί σου και φίλοι.

—

Μα γιατί να σταθής να σε πιάσουν! Κι ακόμα 

σα ρωτήσανε: “Ποιος ο Χριστός;” τί ‘πες “Νά ‘με”! 

Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα! 

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!