Σε πείσμα της γρήγορης αστικοποίησης των Μεσογείων και της λειτουργίας του γιγαντιαίου αεροδρομίου, ο πάλαι ποτέ κάμπος των Σπάτων, εκεί που ήταν άλλοτε τα κτήματα του Αλκιβιάδη, εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι μόνο με τα αμπέλια αλλά και με τους ελαιώνες του.
Ελιά και αμπέλι συνθέτουν ένα ζωντανό πίνακα...
...σε μια ειρηνική συνύπαρξη, τόσο χαρακτηριστική του σπαταναίικου κάμπου...
Από τους πρώτους μήνες της χρονιάς, ένας φρεσκοκλαδεμένος και περιποιημένος ελαιώνας, με μεράκι..
Μετά τη βροχή...
Και μια ελιά - καπέλο!
Στη σειρά, αιωνόβιες γερόντισσες... Εξακολουθούν να δίνουν το λάδι τους εδώ και αιώνες και θα υπάρχουν και μετά από μας....
Είναι οι κορμοί που μαρτυρούν τους αιώνες!
Απαράμιλλη ασημένια ομορφιά στο φύλλωμα...
Εδώ η ζωή σαν άρχισε
Στου Σπάτα το χωριό
Με πίστη και αγώνα
Ρίζωσε και στάθηκε
Ακλόνητη στο χρόνο
Η καλομάνα μας ελιά
..Και συμβουλεύει δυνατά
Μην κόψουν κι αφανίσουν
Κάθε στολίδι της ζωής
Κάθε φυτό στη φύση
..Καρπός ελιάς, παλμός ζωής
..Στο σταυροδρόμι του χωριού
Που Δρόμεζα το λέμε
Εκεί 'τανε το μέγαρο της Μάνας μας Ελιάς..*
*Αποσπάσματα από το ποίημα "Στη Γερόντισσα Ελιά", του Σπαταναίου φιλολόγου, Νικολάου Τούντα (1918 - 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου