Καλές γιορτές!

 

 

Γ. Ιακωβίδης, "Παιδική συναυλία, 1900, Λάδι σε μουσαμά. Συλλογή Κουτλίδη, Εθνική Πινακοθήκη

 

 

 

                                              

 

      Ο Γεώργιος Ιακωβίδης (1853 - 1932) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους. Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (τη μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) και ανάμεσα στους δασκάλους του ήταν και ο Νικηφόρος Λύτρας. Το 1887 αποφοίτησε με άριστα, έλαβε έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης. Παρέμεινε στο Μόναχο δεκαεπτά χρόνια και δημιούργησε δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής. Με το ταλέντο και την εργατικότητά του, έγινε ευρύτατα γνωστός στην Ευρώπη, έλαβε δε πάμπολλα βραβεία και διακρίσεις.

Το 1900, ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη και ο Ιακωβίδης κλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει στην Ελλάδα και διορίστηκε πρώτος της έφορος. Το 1904 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, διαδεχόμενος το δάσκαλό του Νικηφόρο Λύτρα και το 1910 έγινε διευθυντής της.

Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.  

 

                                      Το έργο του 

 

     Ο Ιακωβίδης αν και ακολούθησε το γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης Σχολής του Μονάχου, τα θέματά του είναι ζωντανά και γεμάτα από το ελληνικό φως. Στα χρόνια της παραμονής του στη Γερμανία τα θέματα του ήταν κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, ιδίως συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, νεκρές φύσεις, ανθογραφίες και άλλα. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα στράφηκε προς την δημιουργία πορτραίτων και υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες προσωπογράφους.

Έχει αφήσει μεγάλο ζωγραφικό έργο, περί τους 200 ελαιογραφικούς πίνακες, που σώζονται στα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης και Αμερικής, στην Πινακοθήκη Αθηνών και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές. Διακρίθηκε ως ζωγράφος παιδικών σκηνών, προσωπογραφίας και ανθογραφίας. 

Από τα έργα του τα πλέον γνωστά είναι: η «Παιδική συναυλία», ο «Παιδικός καυγάς», ο «κακός εγγονός», το «Σκουλαρίκι», ο «Πάππος και εγγονός», τα «Πρώτα βήματα», η «Μητρική στοργή», το «Κτένισμα της εγγονής», η «Κρέουσα» κ.ά. Οι παιδικές σκηνές των έργων του χαρακτηρίστηκαν δείγματα νατουραλιστικής ειλικρίνειας.