Το αρχαίο θέατρο της Δήλου ζωντανεύει μετά από δύο χιλιετίες
Την
Παρασκευή 2/9 και το Σάββατο 3/9, στις 18:00, για πρώτη φορά μετά από
δυο
χιλιετίες σιωπής, θα ακουστεί σε έναν ιδιαίτερα φορτισμένο συμβολικά
τόπο, στο αρχαίο θέατρο της Δήλου, θεατρικός λόγος. Πρόκειται για την παράσταση
«Εκάβη, μια πρόσφυγας στη Δήλο», ως ελάχιστη συμβολή στην αφύπνιση για το προσφυγικό δράμα στα
νερά του Αιγαίου, από την Εφορεία Αρχαιοτήτων
Κυκλάδων και το Δήμο Μυκόνου.
Οι Δήλιοι οικοδόμησαν το θέατρο αυτό τον 3ο αι. π. Χ. ως έκφραση της
ανεξαρτησίας τους. Εκεί διοργανώνονταν οι μεγαλύτερες
γιορτές του νησιού, στεφανώνονταν οι πολυάριθμοι πρόξενοι
και ευεργέτες της δηλιακής πόλης και τελούνταν οι αγώνες της
ανεξάρτητης Δήλου. Σύμφωνα με το μύθο, όπως μας πληροφορεί ο Ευριπίδης, μετά την άλωση της Τροίας, το θαλασσινό κουπί έφερε στη Δήλο τις Τρωαδίτισσες πρόσφυγες,
για να ενωθούν με τις Δηλιάδες* και να υμνήσουν την Άρτεμη.
Το θεατρικό δρώμενο ανεβαίνει από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με πρωταγωνίστρια τη σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη και σε σκηνοθεσία Νίκου
Καραγεώργου.
Επειδή το θέατρο δεν μπορεί να υποδεχτεί πολύ κόσμο, η παράσταση θα
γίνει χωρίς τις συνήθεις ανέσεις, στο φως της ημέρας, ενώπιον εξαιρετικά
περιορισμένου κοινού, που θα πρέπει να ακολουθεί πιστά και απαρέγκλιτα
τις οδηγίες του προσωπικού της Εφορείας Αρχαιοτήτων.
Πληροφορίες για κρατήσεις στο 210 3250148.
* Ήταν παρθένες της Δήλου, οι οποίες επιλέγονταν από τις
επιφανέστερες οικογένειες του νησιού για να συμμετάσχουν στις γιορτές
προς τιμήν των τριών Δηλίων θεοτήτων, που ήταν ο Απόλλων, η Άρτεμις και η Λητώ.
Τυχεροί όσοι βρεθούν στη Δήλο να δουν την εξαιρετική ηθοποιό Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ως Εκάβη! Πολύ καλή πρωτοβουλία να παιχθεί η παράσταση αυτή εκεί που σύμφωνα με το μύθο κατέφυγαν οι γυναίκες της Τροιας. Γιατί και οι Τρωάδες πρόσφυγες ήταν, ας μην το ξεχνάμε....
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήαἰαῖ αἰαῖ.
τί γὰρ οὐ πάρα μοι μελέᾳ στενάχειν,
ᾗ πατρὶς ἔρρει καὶ τέκνα καὶ πόσις;
ὦ πολὺς ὄγκος συστελλόμενος
προγόνων, ὡς οὐδὲν ἄρ᾽ ἦσθα.
τί με χρὴ σιγᾶν; τί δὲ μὴ σιγᾶν;
τί δὲ θρηνῆσαι;
.............
πρῷραι ναῶν ὠκεῖαι,
Ἴλιον ἱερὰν αἳ κώπαισιν
δι᾽ ἅλα πορφυροειδέα καὶ
λιμένας Ἑλλάδος εὐόρμους
(Συφορά!
Πώς η δύστυχη, πώς να μην κλαίω, που μου χάθηκαν
τα παιδιά μου, η πατρίδα μου, ο άντρας μου;
Μεγαλεία των προγόνων ταπεινωμένα· λοιπόν
μια σκιά, τίποτ᾽ άλλο δεν ήσαστε.
Τί να πω, τί ν᾽ αφήσω
και σαν τί να θρηνήσω;
....................
Πλώρες καραβιών, που με γοργά
κουπιά στην ιερή Τροία
μέσα από τα πορφυρά κύματα
κι απ᾽ τ᾽ απάνεμα λιμάνια της Ελλάδας..)
Ο θρήνος της Εκάβης από τις "Τρωάδες" του Ευριπιδη, στ. 105-111 και 122-125