Έφυγε από τη ζωή η Νίκη Τριανταφυλλίδη

     

  Μετά την απώλεια του Λευτέρη Βογιατζή πριν λίγες μέρες, ένα νέο πλήγμα για το ελληνικό θέατρο με το θάνατο της έξοχης ηθοποιού Νίκης Τριανταφυλλίδη. Στο ευρύ κοινό έγινε επίσης γνωστή καί από κινηματογραφικές ταινίες καί από επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές.
Γεννημένη στην Αθήνα το 1942, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου και του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη της εμφάνιση στο σανίδι ήταν το 1963 με τον θίασο Αλέκας Κατσέλη, στην παράσταση του έργου του Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».  
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.

 Από την αρχή της σταδιοδρομίας της καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια και για το 1971 της απονεμήθηκε το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» ως  καλύτερης ηθοποιού. Αλησμόνητη η ερμηνεία της το 1970 στο ρόλο της νύφης στο  «Ματωμένο Γάμο » του Λόρκα με συμπρωταγωνιστές την Κατίνα Παξινού και τον Κώστα Καστανά. Προκάλεσε δε ιδιαίτερη αίσθηση και συζητήθηκε στη σκηνή που βάζει το χέρι στη φωτιά για να αποδείξει την αθωότητά της…  

 

Κατίνα Παξινού, Κώστας Καστανάς, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Βασίλης Ανδρεόπουλος στο «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα (1970) από το θίασο Μινωτή-Παξι-νού στο θέατρο «Παξινού» (REX) σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, μετάφραση Νίκου Γκάτσου και μουσική Μ. Χατζιδάκι.

 

 

Το 1970 είχε κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο». Τιμήθηκε ακόμα και στο φεστιβάλ Ιθάκης.

Πρωταγωνίστησε και στον ελληνικό κινηματογράφο, όπως μεταξύ άλλων,  στα έργα:  «Αστραπόγιαννος» με το Νίκο Κούρκουλο, «Η μοίρα ενός αθώου» με τον Πέτρο Φυσσούν, «Όμορφες Μέρες», «Ευρυδίκη» «Ψωμί για ένα Δραπέτη», «Το Κανόνι και τ` Αηδόνι».

Το 1976 ερμήνευσε τον ρόλο της Στέλλας Βιολάντη στην τηλεοπτική διασκευή του ομώνυμου έργου του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ.

Αλλά και στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί σε πολλές σειρές: «Αστυνομικές ιστορίες»,  «Γυναικείες μορφές της ελληνικής ιστορίας», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»,  «Οι φρουροί της Αχαΐας», " Το σπίτι των ξένων" κ.ά.

Πολύ σπουδαία η θητεία της στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου είχε συνεργαστεί σε πάρα πολλές  παραστάσεις: «Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Ο ηλίθιος» «Εκκλησιάζουσες», «Το παραμύθι χωρίς όνομα», «Ο κύκλος με την κιμωλία» κλπ. ενώ το 1988 είχε ιδρύσει δικό της θέατρο στην οδό Καπνοκοπτηρίου και Στουρνάρη στην Αθήνα..

Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.

 

 

 

                               Ασυμβίβαστη και δυναμική

 

       Η Νίκη Τριανταφυλλίδη, παρά την εικόνα της ευαίσθητης και αισθαντικής παρουσίας στους ρόλους που ερμήνευε με την τόσο χαρακτηριστική καθάρια φωνή της, υπήρξε στη ζωή της και  στην Τέχνη ιδιαιτέρως ανυπότακτη και ανυποχώρητη ως προς τις ιδέες της. Δεν ενέδιδε σε ευτέλειες χάριν του εύκολου κέρδους και αφιερωνόταν με αυστηρή προσήλωση στους ρόλους της. «Αδαπάνητο ταλέντο» την είχε αποκαλέσει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για την επιλεκτικότητα που τη διέκρινε, αλλά και προφανώς επειδή δεν της δόθηκε η δυνατότητα που άξιζε, ώστε να προσφέρει ακόμα περισσότερα στην Τέχνη.

Αυτός ο ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος χαρακτήρας της την έβαλε πολλές φορές (κυρίως τη δεκαετία του ’80) στο μάτι του κυκλώνα ενός ολόκληρου συστήματος,  με αποτέλεσμα μιαν α ν ο ί κ ε ι α   π ο λ ε μ ι κ ή   με αήθεις επιθέσεις στον τύπο, ως «παράξενη», «δύστροπη», με διακοπή επιχορήγησης, με  αποκλεισμό και παύση συνεργασιών στην τηλεόραση  κλπ.

      Πολύ χαρακτηριστική του ήθους και της ακεραιότητάς της, η διαμάχη με το ΣΕΗ, το συνδικαλιστικό σωματείο της. Αν και βαθειά πολιτικοποιημένη η ίδια, δε δίστασε να έρθει σε μεγάλη αντιπαράθεση και με το δικό της πολιτικό χώρο, όπως για παράδειγμα, για την απαίτηση των συνδικαλιστών να έχουν ωράριο οι πρόβες: «Η πρόβα είναι δημιουργία», έλεγε, «και  είναι απαράδεκτο να διακόπτεται λόγω  …παρέλευσης του ωραρίου»...